این روزها دنیا برای من از همیشه عجیب تره. شدم شبیه آلیس، پریدم توو دنیایی که هیچ شباهتی به دنیای معمولی و حداقل تا ده درصد قابل پیش بینی ِآدم های اطرافم،نداره.
شبیه اون دسته از فیلم های کمدی که ته خنده هات یه غمی رو حس میکنی، زندگی می کنم. امروز به دوستی می گفتم « فکر نمی کنی دنیا عجیب شده؟ شبیه فیلما نیس زندگیم؟» و همون لحظه که داشتم این رو بهش می گفتم، یه مگس از ناکجاآباد پیداش شد و بین دو دیوار رو به روی هم توو رفت و آمد بود و هی خودش رو به دیوار می کوبید، مثل اون بازی که هرکی زودتر بدوه و دستش به دیوار بخوره برنده س. و منم یه ربع تمام نگاهش می کردم تا ببینم کی بس می کنه؟
عجیب شده، و من بیشتر وقتم صرف نفس کشیدن بعد از بهت های پی در پی می شه، مثل همونجا که میریام میون گریه هاش گفت: «هر دفعه که فکر می کنم می تونم دوباره نفس بکشم، نمی تونم.»
ZibaMatn.IR