می گفت آدم ها به قدرِ تنهایی شان در روزهای سخت زندگی، تنها هستند. که شاید زندگی، سخت ترین لحظه ها را پشت سر هم روی سر کسی حواله کند. که گاهی در سختیِ اول شاید آدم هایی باشند اطرافت و در سختی دوم و سوم، خودت بمانی و خودت.
می گفت آدم های دورت را خوب است که محک بزنی.
که نگاه کنی هنگام گریه، شانه هایی که به تو تعارف می شوند بیشترند یا تشرهای "خودت را جمع کن، خسته ام کردی"
می گفت آدم ها عموما موقع جشن نامزدی و فارع التحصیلی، وقتی کارنامه ای با نمره های عالی گرفته اند، پذیرفته اند و هیچ هم تنها نیستند.
می گفت موقع تجدیدی هایت است که می فهمی چقدر تنها هستی یا نیستی. این که کسی بداند در یک درس صفر گرفته ای و به جای "چرا"ها، به جای سرزنش ها، به جای لیست معلم های خصوصی، به تو دستمال کاغذی بدهد و بگوید گریه کن، که حتی وقتی گریه می کنی و تجدید شده ای، زیبایی و دوستت دارم و کنارت می مانم، این یعنی تو تنها نیستی.
آن وقت است که اگر در کل دنیا یک نفر را برای خودت داشته باشی، دنیا را داری. اگر کسی بود که دنیا طردت کرد و او با تو ماند،... به من نگاه کن! دنیا را می خواهی چه کار؟
همین می شود که گاهی هزار نفر را داری و تنهایی. گاهی یک نفر را داری و تنها نیستی دیگر...
ZibaMatn.IR