پیچک یکی از قشنگ ترین و سبزترین گلهاست...اما سمج تر از گل پیچک تو عمرم ندیدم..برای سبز موندن و رسیدن به نور به هر چیزی می پیچه و چنگ میزنه..عین سیریش خودش رو به داربست، تنه درخت، آجر لب پشت بوم، میخ روی دیوار و حتی توری پشت پنجره می چسبونه..انگار ساخته شده واسه سبز موندن به هر بها و بهانه ای..
باغبون ها زیاد پیچک رو دوست ندارن چون می دونن بیشتر درختهایی که ستون تن پیچک میشن عاقبت خفه میشن و می میرن..انگار فشار آغوش سبزش زیاد هم زندگی بخش نیست...دوست داشتنش سرد و سایه دار هست...هوا رو جوری می بلعه که تکیه گاهش نفس کم بیاره...و کم کم از پا دربیاد...شبیه پیچک آدم زیاد دیدم...ظاهرهای قشنگ و غلط انداز دارن...حس شدید وابستگیشون مایه عذاب جان عاشق ها میشه...حالا که اینها رو گفتم یاد حس مرموز دوست داشتن تو افتادم...حسی که دست از سر دلم بر نمی داره...باور کن دارم از دوست داشتنت نفس کم میارم..دارم تو هوای خالی از اکسیژن این عشق خفه میشم...کاش بفهمی دیگه تو سایه موندن و سرد مردن رو دوست ندارم...دلم الان فقط یک بغل خورشید و یک اسمون هوا می خواد.
ZibaMatn.IR