بی تردید کامبیز تاثیرگذارترین و صاحب سبک ترین کارتونیست ایرانیست. هم صاحب کاراکتر بود.هم صاحب ویژگی خطی بود و هم صاحب نگاهی خاص و شخصی بود. کامبیز سوار بر قلمش بود و هر سوارکاری ای که می خواست با آن انجام می داد. تکلیف اش در این دنیا با قلم و فکرش روشن بود. اگر او را با مدادی و صدها کاغذ در جزیره ای تنها می گذاشتی و سال بعد پیش او می رفتی به تعداد کاغذها آثاری ژرف...کامل و بی مانند می یافتی... با گشاده رویی و خالصانه تمام تکنیک هایی که بلد بود را به شاگردانش یاد می داد.
او هرگز پیر نشد. هیچ وقت با حسرت به گذشته نگاه نمی کرد و نگاهش به آینده ای پر از ایده ها و آثار درخشان بود. او را هیچ گاه خسته ندیدم ... مثل جوانی پر از انرژی و سرشار از خردمندی بود. شوخ و شنگ و پر از زندگی... از جذابیت هایش این بود که هرگز پندت نمی داد و هیچ وقت در جایگاه پیر فرزانه که باید جوان ها را ادب کند قرار نگرفت.
کامبیز یک مکتب است...باید به نامش مکتبی راه بیافتد که در آن نه کارتون و کاریکاتور بلکه "خلاقیت" که در هنر امروز -در همه ی هنرها- جایش خالی ست آموزش داده شود.
کامبیز عزیزم...پرچمت بر قله ی هنر ایران برای همیشه افراشته ماند
ZibaMatn.IR