بهانه بودن
در استوای دلم جز غم تو پیدا نیست
ولی چه چاره کنم با گلی که با ما نیست
میان سینه ی ما غیر تو نمی گنجد
اگرچه در دل سنگت برای ما جا نیست
به نور ماه چکادت قسم که پنجره ام
بجز طلوع پگاهت به مشرقی وا نیست
به ناله های شبم دل نمی دهی اما
در انحنای تنت جز ترانه گویا نیست
شمیم موی تو دارد نسیم و می دانی
شلال طره مستت نصیب اینجا نیست
مقیم شهر تو ام ای بهانه ی بودن
اگرچه فرصت عمری برای فردا نیست
فدای شهد شراب دو چشم شهلایت
بنای مهر و محبت همیشه برپا نیست
✍ علی معصومی
♤♤♤
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
