و آن شب
سماعِ جهیدنِ بیداری
ساقه الهام را لرزاند
تا شاخه صداقت
در امتداد سایه خود
معنا بگیرد...
و شریان شب
نور را در خود دواند
تا آنکه خون شب
در عروق لحن پاک شد...
هوای فیض
مشام باد را بوسید
آنقدر که باد تا ابدیت
تجلی اعجاب را به سوی
باغِ حکایات برد...
و ریه های هستی
از هوای اخلاص پر شد...
سید عرفان جوکار جمالی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
