به ناگاه، احساس غریبی وجودم را فرا می گیرد و به خودم می گویم: -- ای نگون بخت! چرا با زندگی چنین در آمیخته ای؟! وقتی میان این همه آدمی، آنکه باید پشت و پناهت باشد، بی پناهت می کند... شعر: نەبەز گوران برگردان: زانا کوردستانی
