پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
سَرزنده مشامی به سراغِ ثمرِ یاسنسلی به تسلی به سرابِ ته گیلاس هرگز نرسیده اثری بی غُل و غلیان با انس به احساسِ جناسیده به خُرناسآروغ زدنِ ،شامه گزندِ، لبِ طوطی بر هم بزند حالِ ادیبانه ی اجلاس سر می بَرد آسیمه مدادی که نهال استتاکی بَری از سرکه شرابست به انفاس ای آنکه درون منی ای جانِ مساعدبازیچه چرا ؟ چنبرِ چاییدنِ وسواس برخیز و جگر گوشهٔ دل باش دوبارهشورِ دلِ ویرانه شود معدنِ الماس...
شاعری و این طبع روان همه از دولت اوست ورنه ما کجا و برقص آوردن الفاظ کجاارس آرامی...
