دوشنبه , ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳
لحظه خدا حافظی انتخابم سکوت استترجیح میدم سکوت کنم ، سربه زیر حتی بدون نگاه ، تا مبادا خدایی ناکرده کوه احساساتم قلیان کند ومواد مذاب کلمات این آتشفشان تنها کلبه خاطرات مارا به آغوش گیرد.ترجیح میدهم سکوت کنم تا آتش به اختیار شدن بروز احساساتم دلیلی بر شلیک کلمات نشود تا پای رفتنت زخمی شود. واما تو ، بهتر که مثل همیشه سکوت کردی ومن فکر کردم توهم مثل منی..!!!...
پلکی زدیم و وقت خدا حافظی رسیدساعت برای با تو نشستن حسود بود...
