مرا از زندگانی چیست روی دلبران دیدن حیات جاودانی چیست پیش دوستان بودن
برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو خیمه زن بر سر آن کوی که من دانم و تو
آن بهشتی که همه در طلبش معتکف اند من کافر، همه شب با تو به آغوش کشم
تا کی آزاری به بیزاری و زاری خلق را مرهم آزار باش و خلق را آزرده گیر
این بوی بهار است که از صحن چمن خاست یا نکهت مشک است کز آهوی ختن خاست انفاس بهشت است که آید به مشامم یا بوی اویس است که از سوی قرن خاست این سرو کدام است که در باغ روان شد وین مرغ چه نام است که از طرف...
چون چاره رفتنست بناچار می رویم
از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم بنشین نفسی تا نفسی با تو برآریم
زِ تو کی کنار گیرم؟! که تو در میانِ جانی...
چون شدم صیدتو برگیرو نگه دار مرا...
جان بخواه از منِ بیدل که روانت بدهم
هر ذره ای از آب و گلم در هوایِ توست...
از هزاران دل، یکی را باشد استعدادِ عشق..!_
بشکن خمارِ من به لبnbsp;لعلnbsp;جان فزای..
خُرم آن روز که من بوسه شمارَم ز لبت...
چشمِ جادوی تو در خواب است و ما را خواب نیست
ﺩﺍﺭﻭ ﻓﺮﻭشِ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻻﻥ ﺭﺍ ﺩُﮐﺎﻥ کجاست؟
زلف هندوی تو در تاب است و ما را تاب نیست
دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست دارو فروشِ خَسته دلان را دُکان کجاست؟
وَز دور منِ خسته به حسرت نگرانت...
قصه عشق من و حُسن تو را آخر نیست...
وردت این است که بیگانه ی خویشم خوانی ..
ای لبت باده فروش و دل من باده پرست...
هر ذره ای زِ آب و گِلم در هوایِ توست...
جان بده تا محرم خلوتگه جانان شوی… تا نمیرد کی به جنت ره دهند ادریس را…!
