متن زهرا رحیمیان

کاش به خودمون بیایم؛
بریم بهش بگیم که چقدر از هر چیزی توی این دنیا قشنگ تره،
که چقدر وقتی میخنده دنیا رنگی تر میشه،
بهش بگیم که چقدر خوبه فکر کردن بهش،
کاش بهش بگیم
که چقدر همیشه دوسش داشتیم!
نکنه یه موقع به خودمون بیایم و دیر شده...

بعضی وقتا یه چیزایی تو زندگی پیش میاد که اصلا انتظارشو نداشتی، یعنی اصلا فکرشم نمیکردی که اینجوری بشه آخرش...
ولی میدونی! آخر قصه هممون خدا وایستاده نگامون میکنه، خدا وایستاده همش میگه میدونم که تو میتونی قصه ی خودتو قشنگ بسازی...
ولی نمیدونم با وجود همه ی اینا چرا...

مگه قراره چند روز دیگه زنده باشیم؟
اصلا از همین فردا از ناکجاآباد یک سنگ خورد توی دل مون چی؟
اگه عمرمون نبود به دنیا چی؟
پس کی دیوونه باشیم؟
پس کی قراره از ته دل مون بخندیم؟
برقصیم...
پس کی بریم روی پل هوایی بشینیم ماشین ها رو نگاه...

بهم قول بده که یادت بمونه همیشه
خنده های از ته دلمونو،
یادت نره که کنارتم همیشه حتی اگه خیلی دور باشم،
یادت نره که بهترین چایی عمرمونو باهم خوردیم،
یادت نره چقدر باهم تو خیابونا زدیم زیر آواز و مثل دیوونه ها آهنگ خوندیم
یادت نره همه ی دعواهامونو،تموم...

کاش میشد از اردیبهشت یه عکس گرفت
و گذاشت تو خونه،که هروقت دلت گرفت
هی نگاش کنی،هی اردیبهشت بپاشه تو دل و جون زندگیت
هی غش کنی واسه این هواش
هی دلبری کنه برات
هی عاشق تر شی
هی عاشق تر شی
هی تو باشی وسط این عاشقی ها
وای...