روزی‌روزگار با نورِ کائنات بازی می‌کنی، ای میهمانِ نجیب و نامرئی! در گل و آب قدم می‌نهی، بیش از آن سرِ سپیدی هستی که هر روز چون خوشه‌ای عطرافشان در دو دستم نگهش می‌دارم. از آن‌رو به هیچ‌کس نمی‌مانی، زیرا دوستت دارم. بگذار تو را در میان طوقه‌های زرد گسترانم،...
درختان گیلاس، با شکوفه های سفید، به مانند فرشتگانی، در آسمانِ آبی پریدند. نسیم لطیف، عطرِ شکوفه ها را به مشام می رساند، و حسِ شادابی و طراوت، در جانِ آدمی می نشاند.
گیلاسِ هستی، شکوفه باران بهارِ دل ها، شاد و خندان
