شعر عاشقانه

از کوچه های خیسِ شهر عطر تو پیداست
من غرقِ چشمانت شدم چشمی که دریاست
امشب تورا میبینم و این مثلِ رویاست
صدایت، نگاهت بر دلم بارانِ عشق است
تو باشی دلِ من تا ابد مهمانِ عشق است
ببین این قصه ی ما بر لبِ خندانِ عشق است...

چه خوش بودیم با آن عشق پنهانی
به گوشم خوب میگفتی الفاظ ویرانی

تو بودی ماه شب تابم و من آن ابر تیره رو
به ظاهرکردمت پنهان ولی در چشم تابانی

نبودی جز خیالی دور و بس زیبا
که جا ماندی در اوهام و افکار خیابانی

از آن روزی که...

وقتی که نگاهت، به دلم، عاطفه بخشید

بی‌هیچ اجازه، شدم آشفته؛ ببخشید

عاشق شدم و، شورشِ «احساس»، شد افزون

رویای دلم، گشت شکوفا، چو گُلِ شید

درونِ سینه حسّی، ناب دارم

دلی، سرگشته وُ، بی‌تاب دارم

به رویای رسیدن، تا گلِ عشق

دمادم، دیده‌ای، بی‌خواب دارم

شــعر و غــزل و هـزار جـان تقدیمت
زیبـــــایــی بــــاغِ ارغـــوان تقدیمت

یک دشتِ پر از بنفشه های خوشرنگ
با عـــطرِ شـــکوفه در جهان تقدیمت

واژه‌ها
از سکوت می‌گریزند
در هیاهوی شعر
تا فریاد شوند
قصه‌ی دوست داشتنت را
بر دوش بکشند
در کوچه‌های شب
با صدای باد
با طنین دل
با بغضی که نمی‌میرد

کلبه ی جنگلی
خیلی نمانده از راه برسی
یار نارنجی

تشنه ای منتظر معجزه ی بارانم
مثل گلدان ترک خورده لب ایوانم

بانگاه همه ی آینه ها درگیرم
ودر این بادیه عمریست که سرگردانم

گرچه عمری نشده قسمت من دیدن تو
قسمتم میشوی آخر وخودم میدانم

باز برگرد واز این قاعله دریاب مرا
که ازین درد به لب میرسد آخر...

فکرت گرفته روز و شب از دیده خواب را
از واژه هام قدرت هر انتخاب را

لحظه به لحظه همنفس جان خسته شو
تا دور سازی از دل من اضطراب را

حالا که پیش چشم توام اندکی بخند
از نو بساز، حال من دل خراب را

وقتی غزل به نام...

هوای شرجیِ مویَت
و لحنِ گرم جنوبت،
گلابِ قمصر رویَت
و چشمه‌های جنونت...!
آهای همیشه و هرجا!
آهای رودِ رَونده!
بجوش از دلِ سنگ و
بهار زندگی‌ات باش...

ماه
در آسمان گیسوانت
تابید
و تندباد شعرم
در زلفت
پیچید
دوش
تمام شب
در گره‌های تاریک موهایت
گم شدم

فرقی ندارد...
کجای جهان ایستاده ای!
من در خیالم با تو
از تمام مرزها گذشته ام.

ایستاده ام....
روبه روی آسمان
مغرورتر از همیشه!
او از ماهش می گوید،
من از چشم های تو

اﮔﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻮدی، وﻟﻨﺘﺎﻳﻦ ﻏﻤﮕﻴﻦ
ﺗﻮ ﺗﻨﺒﻮر ﺑﻮدی، اﮔﻪ ﺳﺎز بودی

ﻣﻴﻮن ﻛﺘﺎﺑﺎ ﺷﺎﻳﺪ چشماهایش
اﮔﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻮدی ﺷﻴﺮاز بودی
ﺑﻬﺎرا ﭘﺮ از ﺑﻮی ﻧﺎرﻧﺞ میشد
ﺗﻮی ﻫﺮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻰ ﻛﻪ راه میرفتی

اﮔﻪ ﺟﺎده ﺑﻮدی
ﺷﺎﻳﺪ از دل ﻛﻮه
ﭘﺮ از پیچو ﺧﻢ
ﺳﻤﺖ درﻳﺎ میرفتی...

من که اکنون نفسم با نفست درگیر است
دلم از هرچه بجز روی لطیفت سیر است

عمر من رفت و جوانی به سرآمد اما
باز در دشت غمت چشم تو دامنگیر است

صبر را گرچه به تقویم و زمان می‌بندم
دل به دریا بزن امروز، که فردا دیر است

وطنت...

مثل من هیچ کسی واله و حیران تو نیست
حیف شد این دل شوریده که مهمان تو نیست

از همان روز که دیدم رخ رعنای تو را
به من الهام شد این دخت همان جان تو نیست؟

سال‌ها عشق که دادم تو کمان زه کردی
حال این قلب پر از...

نور ماه از رخ زیبا و دلارام تو نیست؟
چرخ با گردش خود در پی احرام تو نیست؟

رشد آمار مجانین و مجانین خانه
تو بگو زیر سر خنده آرام تو نیست؟

همه مردم به تماشای پریشان شدنم
ای پری! زلف پریشان شده‌ات رام تو نیست؟

قد موزون تو بس...

من چیزی از عشغ نمی دانم
حتی فکر کنم اشتباه نوشته ام
بگذریم
تنها چیزی که می‌دانم
این است
در جغرافیای قلبم
در سرزمین فکرم
فقط و فقط دائما
تو در حال طلوع هستی .

تو را که بوسیدم

ساعتِ مچی‌ام

به زبان دیگری تیک‌تاک کرد

من شاعر آیینه ی چشم تو هستم
بی تو غزل هایم به غیر از نقطه چین نیست

با تو دلم در بند حرف آن و این نیست
دنیا کنار تو برایم جز یقین نیست

کشوری به نام آغوش تو

بگذار این بارانِ خاکستری،
تمام شهر را بشوید،
خیابان را،
خاطراتِ فلزیِ ماشین‌ها را.
جهان، امروز، چیزی نیست
جز سمفونیِ مرطوبِ پاییز.

و تو،
که موهایت، شرابیِ همان افراهای دوردست،
و لبخندت،
آخرین گلِ سرخِ بازمانده از تابستان است.
نمی‌خواهم نامت را بدانم،
نمی‌خواهم بدانم...

با نغــمه ی عشــق لحظه ها دلخواه است
لبخــندِ من از بـودن تــو چــون ماه است

از راه رسـیــده فـــــصـلِ پــایــــیز بـیـا !
ای دوست که خوشبختیِ ما در راه است

واژه را در بــغلِ واژه نشــاندم ای عشق


من از آن روز که دل، پایِ دلت باخته ام