جمعه , ۱۸ آذر ۱۴۰۱
دلم یک باغ می خواهدپر از عطرِ گلِ یاس و گلِ نرگسکه در آن شادماناز لابلای شاخه ی سبز درختان بشنوم آواز مرغان بهاری رادلم همصحبتی باموجِ ساحل راسحرگاهان به همراه نگاه مهربان و گرمِ خورشید فروزانبا تو می خواهدو صبحی کهتو باشی و من و من در کنارت عاشقانه گرم خندیدن-بادصبا...
همیشه این دل عاشق برای تو تنگ استصدای ضرب نگاهت به قلبم آهنگ استچه دوری از من و نزدیک میان هر نفسموجود تن به سرودِ تنت هماهنگ است...
من روانی تر از آنم که تو رابعدِ ده سال فراموش کنمآنچه در جانِ من انداخته ایآتشی نیست که خاموش کنم...
صبح استو آفتاب لبخند می زندبار دیگر به قامت بلند آرزوهایمو من دوبارهتو را بی اختیار آرزو می کنمبا تمام دلتنگی هایمافسوس که باز هم نیامدیو چشمانم خیره به راه آمدنتمی شمارندثانیه های خسته از دویدن رابه کدامین جُرمباید آغاز کنم روزم راو نگاهم خیس از نیامدنت باشددلتنگم بیا ای آفتاب روشناتا تن پوش سیاه واژگانمسپید شوند چون شکوفه های بهاریاز شوق حضورت-بادصبا...
بتاب ای مهرِ تابندهبه قلبِ سرد و بی جانمکه از دوری تو چون غنچه ی پژمرده می مانمبیا!ای روشنا!ای عشق!که از گرمایِ دستانتبروید لحظه لحظهاز دو چشمانم گلی سرخیکه بی تو بس دلم تنگ استبیا بنگر!که می خوانم تو را هر صبح، هم پای غزلهایمو می رقصمچو پروانه میانِ خواب و بیداریو می دانمکه می دانیتویی! آن مهربان یاریکه در شبهایِ تنهاییندیده دوستت دارم بادصبا...
تا آمدی احساس راهم یادم آوردی عطر وشمیم یاس را هم یادم آوردی تا خواستم شعری بخوانم با خیال توآن لحظه ی حساس را هم یادم آوردیاعظم کلیابیبانوی کاشانی...
هرلحظه ی این زنده بودن باتو زیباستخوشحالی بی وقفه ی من باتو زیباستمن یک مخاطب در جهان دارم تو هستیخانم! اصلا شعر گفتن باتو زیباستوقتی تو باشی من خدا را دوست دارمآرامش این روزها را دوست دارمیادت می آید بار اول با خجالتگفتم: ببخشیدا! شما را دوست دارم...باید خودت را از دو چشمانم ببینییک جور دیگر دلربایی! دلنشینی! شعری پر از عشقم مرا باید بخوانیگل می کنم شاید نگاهم را بچینیگاهی کنارت غرق رودرباسی ام مندلنازکم دیگر ببخش...
به تو هر روز و شب و ثانیه می اندیشمبه تو ای بوی بهاربه تو ای باعث خندیدن گل در گلزارمی دودعشق تو در چشم ترمبی خبر اما تواز دل شعله ورمشده این دل طوفانو نگاهم نگرانو به لب لبخندمهمچو گل پژمرده استدر هوای پاییزتو فقط با من باشخوگرفته است به تودل لیلایی منای که دلتنگ تو امبِشِکَن فاصله راو بخوان مجنون وارغزل عشقکه تبعیدی قلب تو منم -بادصبا...
در این صبحِ اهوراییکه باغ و گلسِتان زیبا و رویایی استشناور می شود در موجِ آرامِ دو چشمانت نگاهِ من و غرقِ بودنتمی گردم و محکومِ شیداییو باغِ آرزوهایم پر از گلخندِ عشق و بس، تماشاییو منای مهربان! ای عشق!می خواهم فقط از تو به گوش ِلاله در گلزار و پیش چشمِ یاس و سنبل و ریحان بگویم دوستت دارم-بادصبا...
بی تو همسایه ی غمساکن تاریکی و ماتمو دلم تنگ سرودنو تو آهاز من تنهاو ز احوال درونم خبری هیچ نداریو فقطخاطره ات مانده به جا، بر دل تنگممن و این لحظه ی غمبارو نگاهی که دوان است به دنبال تو هر جاوسکوتیکه چو فریاد بلند است و خبر هیچ نداریتو همان قامت عشقیکه دلم پای تو لرزید به آهنگ نگاهتو مراهیچ نباشد ز تو یک لحظه جداییکه همه جان شده ای در تن بی جان من ونیست مرا از تو رهاییو خبر هیچ نداری ...-بادصبا...
بتاب ای خوبِ من امروزبتابچون آفتابی گرمکه بی تو سرد و بی جان و پریشان، خاطرم این دَمو خانه خالی و دلگیرو بی اندازه غرقِ غمکه قلبم می زند پَر در فرازِ آسمانِ بودنت اینکبخندای خوبِ من امروزکه لبخند تو و احساسِ شیرینتبرای زخمِ دلتنگیِ من مرهمتو را من دوست میدارمهزاران بارهزاران بار می گویم-بادصبا...
تو را خیره شده اماما نگاهت نمی خواند اصرارِ بی امان چشم هایم رابا خود می گویمچه چیز این جهان آنقدر زیبا شدهکه حتی عاشقانه ترین شعر عاشقان هم گنگ مانده اندسربرگرداناز این هیاهوی تو خالیازا ین ازدحام قاب های پوشالیانچه می ماند برایتهمین شعر های ساده هستاما عاشقانهسرشار از احساس...مرا بنگر نگاه کن....
چشمان ناز تو را به رنگ آسمان ساده می بینمخدا هر آنچه زیبایی ست برایت داده می بینمتو آنقدر زیبایی که زیبایی تو را حد نیستتو را ای دختر زیبا خیلی فوق العاده می بینمتو هیچ میدانی صدای نغز آهنگ قدم هایتتکو تک تک تکو تک تک به روی جاده می بینمتو شهر آشوب میان دختران تابو شکن هستیای شب شکن دل را به دام تو افتاده می بینمدوست دارم روزی بگیرم دست پر مهر تو رامن به این وصلت موافق تو را آماده می بینم...
لبخند بزن تا دلم آرام بگیرد!تا قافیه شعرهایم نقش ایهام نگیرد.عاشق شدم مثل شاعربی نام نشانی!!!تا دلم از موهبت بودن توجان بگیرد.گر بخواهم واضح به تو احساسم را بگویم..ترسم این بیت حالت ایهام بگیرد...!بایدتورا جور دگری دوست بدارم.!تا که طوفان دل کمی آرام بگیرد....!...
دیشب نفسم بوی تو بود و تو نبودیدل مست سر کوی تو بود و تو نبودیاز حنجرهٔ عشق صدای تو شنیدمگوشم به هیاهوی تو بود و تو نبودیبر شاخهٔ گل بوتهٔ تن تا نفسی داشتدل قُمری یاهوی تو بود و تو نبودیبر گونهٔ من گرد غریبانهٔ مهتابآمیخته با بوی تو بود و تو نبودیوقتی غزلِ چشم سیاه تو سرودمشب مطلع گیسوی تو بود و تو نبودیبی می سر من مست چنان بود که هر سنگناز سر زانوی تو بود و تو نبودیرفتم ز خود آن گونه که اندیشهٔ بودنباریک تر ...
حریفِ بازیِ عشقم، دلی بلد دارم اگرچه گاه هم اخلاق های بد دارم ولی به خاطرِ آن بیست سال بی عشقی چه انزجارِ عجیبی از این عدد دارم مگر تو رحم کنی، چون برای این دلِ نو چقدر شوق که از راه می رسد دارمبه گفته ی دلِ عاشق که بندِ قافیه نیست شبیهِ مردِ چهل ساله دوستت دارمارس آرامی...
خوشا شعری که در وصف نگارین یار خود امشب سرودمنوشتم با طلا بر قلب خود حک کرده چون جانم ستودمارس آرامی...
ترسم به نام بوسه غارت کنم لبت رابا عذر بیقراری این بهترین بهانه ست...
باز چه خنجری به قلبم میزند اگر بگویم هنوز دوستش دارم؟من از کشته شدن میترسماگر قرار است بعد از آن نفس بکشم..مأوا مقدم...
زیباست به قدری که دلم رفته برایشرد می شود از کوچه ی ما عطر هوایشآهوی نگاهش شده صیاد غرورمهم قیمت جان است ولی ناز و ادایشهوش از سر من رفته که این بار بچینمیک بوسه از آن غنچه ی لب های بلایشای کاش که بر گردن او حلقه کنم دستآنقدر ببوسم و بماند ردِ جایشپر می زند از دامن او شعر به خورشید پروانه و گل ریخته ام بر سر و پایشاز شیطنتش وا شده صد چشمه ی لبخندماه دل من پاک بهاری ست صفایشدل می رود از عشق به یک فصل تماشاعاشق...
برکه آبی پا به آهم، ماهرویم می رودآه! می بینم به آهی آرزویم می رود«گندم از گندم بروید» وای بر من پس چه شد؟هر سپیدی می نویسم شاملویم می رودمن مترسک، من گُنه کاری که جرمش عاشقیستدوست دارم گندمت را، دار سویم می رودفرق دارد باغبان باشی و یا یک رهگذرباد می آید! کجایی پس که بویم می رودنفت خویم فتنه گر! برخیز! قلبم قلب توستهای کاشانی تبم! دریاب! خویم می رودمن به خالت دین عوض کردم تو ای هندوتبارشک «به فانوسم نکن» تا کورسوی...
وقتی رفتینگاهم در نگاهِ آخرین برگِ ارغوان یخ زدوقتی رفتیحیاط ماند و حیات رفت ... آرمان پرناک...
می خواهم صادق باشمآغوشتآنقدر زندگی ستکه احساسِ مرگ می کنم ...آرمان پرناک...
در پریشانی موی فر یاردر هراسانی چهره اش بی اختیاردل سپردم دل که بردش بی رحمگیر کرد دلم به مویش در خمناگهان سر داد فریاد عقلمبه سطوح آمددگر او کم کموای ای دل که تو خاموش باشکم بگو باشی برایم ای کاشدل بگفت ای عقل تو آخر کیستیحاکم و فرمانروایم نیستیمن ز تو فرمان نگیرم هرگزچون که یار است حاکمم نه هر کس در همین بهبه چشمم ترسیداو مثال کودکی هی لرزیدکودکی که پدر و مادرشدعوا کرده و نیست یاورشچشم هایم که به ناگه پر ...
پایان سبز ماجرامی توخانم خوب شعرهامی توهرچی که دارم مال چشماتهمی پرسن و میگم خدامی تو!تو اومدی با ماه، با خورشید قلبت به رویاهای من تابیدبا تو به قدری خوب شد حالمحتی زمین با شوق من خندید!با تو همه جای جهان خوبه!هر ساعت از عمر زمان خوبه!پاداش صبرم باتو بودن بودخوشحالی بعد از امتحان خوبه!من با تو از تنهایی بیزارمزیبا میشم اسمت رو می آرمترجیح دادم عشقت رو به دنیاهر روز بیشتر دوستت دارم!از اون روزی که دل بهت دا...
سایه صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز / ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست... هوشنگ ابتهاج...
آیینه رویا آه از دلت، آه... (حافظ)...
گرم یادآوری یا نه،من از یادت نمی کاهم،تو را من چشم در راهم...
تنت سرشار از عطر گل یاس نگاهت غرق عشق و شور و احساس نسیم عطر مویت گاه دیدن دلم را میبرم تا اوج احساس...
تواز قبیله ی یاس از تبار بارانی دل غمین مرا آیه های درمانیبه کام تشنه لبان همچو جرعه ی آبی و یا چو بانگ اذان بهر روزه دارانی...
نفسم باش مرا چون تو کسی نیست گلمشهر خالیست مرا هم نفسی نیست گلمحافظ از حال من سوخته آگاه تر استزده ام فالی و فریاد رسی نیست گلمنیست حتی پر و بالی که به سویت بپرمآسمان بی تو مرا جزء قفسی نیست گلمکیمیایی و من خسته مسی ناچیزمبه سر کوی تو هم دسترسی نیست گلمقلب بیمار مرا عشق شما درمان استغیر آغوش تو دل را هوسی نیست گلم...
دلبری آمده،دل می خواهدو تو،سال هاست دلم را برده ای...مهدی فصیحی رامندی...
شیرین من! ای دلربا! ای خوب دلخواه!خانم! ای کاشانی زیباتر از ماه!یاس امین الدوله باشم کاش هرروزوقتی که می آیی تو با لبخند از راه...خوشبو کنم حال و هوایت را به شعریخان دلم هستی و من یک رعیتم؛ آه!زیبایی ات از حسن یوسف کم نداردعاشق که باشی می روی با سر به هر چاه!پروانگی یعنی همین: من با تو هستم!مهمان شوقم باش با قلبت هر از گاه...◼ شاعر: سیامک عشقعلی...
قدم های معصومانه اتنشان از سیاست توستتحریمت میکنماگر کسی را بخواهیاز امواج گیسوی پریشانت پیداستجغرافیای طویل، پر از آشوب استمن در وصال تواز آرام می گذرمبگذار محکمدر آغوشت بگیرمچو ایران در آغوش آمریکاتو هم دورم بگردچون قایق ایران به دور ناو آمریکاحق عبور نمی خواهمدست باز کن ای کمر باریکمن تمام هرمز را می خواهمچشمان کشیده ات موشک استو ابروانت پهپادو دلم عین العسدامامذاکره می کنملب هایت بی پدافند باشد، بهترس...
کس مثل تو اسطورهٔ شیرین دهنی نیستهمرنگ لبت هیچ عقیق یمنی نیستپوشانده تنت را شب موی که یقیناًکوتاه تر از پیرهن ترکمنی نیستدریاچهٔ آغوش تو آرام که باشددر ذهن چه کس وسوسهٔ آب تنی نیست؟کارم شده در شهر بگردم و بگریمدیوانگی هیچ کس این حد علنی نیستدر حسرت دیدار توام تا به قیامتروزی که تنی دستخوش پیرهنی نیست!در من نفسی هست که هر مرد ندارددر تو هوسی هست که در هیچ زنی نیستارس آرامی...
تو عطر تازه ی یاسی رها به خانه ی من تو دست نرم بهاری در آشیانه ی منکهن شد آن همه افسانه قصه قصه ی توست بیا بیا که حدیث تو شد بهانه ی من...
مرگ هم حال خوشی دارد اگر ما با همزنده گردیم و بمانیم به دنیای دگر...
دوست دارم تنها شویم یک بوسه از لبت کنم در آغوشم کشم آغوش خود حبس ات کنم دوست دارم شیرین شوی شیرین تر از افسانه ها تا شاه نشین قلب خود در قصه ها ثبت ات کنم...
حوض خالی دلم با تو پر از آب شدهقلب پراحساسم با توچه بیتاب شدهدرهمان لحظه ی دیدار تو انگاری که یاکریم دل من از قفس آزاد شده...
خسته ام خسته ز دردی ناگفتنیخسته از باران های گاه و بی گاه چشمانم خسته از راهی که نرفته تمام میشودخسته از شب های بی پایان ِ زندگی امخسته از آغوش های خالی ام خسته از دل کندن ُ رفتن ای کاش این خستگی هایمان جسمی بود تا با خواب این درد ِ خستگی را التیام میدادیمولی درد ِ خستگی های روزمره ِ ما از کوه کَندَن نیست ما خسته از دل کَندَنیمآری ما جان کَندیم تا دلی بدست بیاوریم اما بی خبر از آنکه کسی زودتر از ما ؛ قله عاطفی قلبش را فت...
خَندیدی وبا خنده اَت،شهرِ دِلم تَسخیر شُد...لبخندِ معروفِ ژکوند،با خنده اَت تَحقیر شُد...!❤️✨فائزه حیدری...
ای عشقبد می کنی با من و دل اما باز می خوانم تو راحضرت عشق...
دلبرجانمن در سیاهه ی چشم هایتدلم را پیچیدمنگاهم کن تا عشق گم نشود این شب ها بلند تر از آن ند که فکر می کنی...
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم من از این دیدار بی هیچ خاطره برگشتم قصه ام تلخ شد کهنه شد شراب شد قصه ی تازه ی خویش با مستی داستانت سرشتمقصه ام باز ولی بیچاره ماند کنج میخانهآری من باز هم داستان چشمان تو را نوشتمزینب ملایی فر...
خانم! حرفی هست می خواهم بگویممن... راستش... این روزها بی تاب هستماز دور هم گاهی که می بینم شما رامی لرزد از یک شرم شیرین قلب و دستم شاید جسارت می کنم اما عجیب استهی... چندباری خوابتان را دیده ام منبا اسمتان شعری نوشتم تا بخوانید چون اسم تان را از کسی پرسیده ام من اخلاقتان را خوب می دانم و اینکهگاهی کمی دلتنگ در فصل بهاریدحافظ که می خوانید غمگین می شوید و حتی خبر دارم چه عطری دوست دارید با فکرتان شب تا سحر بیدار هستم...
خورشیدمیو عادت هر روزه ام این است ، یک پنجره مبهوت تماشای تو باشم...
قسم به دانه ی تسبیح مادرم که هنوزتمام قلب و وجودم پر از بهانه ی توست...
بگذار بنوشم تب چشمِ عسلت رایک لحظه بپوشم گل خوشبو! بغلت رااز هرچه که زیباست به قدری به تو دادندپیدا نکند هیچکس اینجا بدلت را▫️شاعر: سیامک عشقعلی...
آیینه می رقصید با اعجازِ نازتدر من تمنا غنچه ای زد سارقم کرد!دیدی مرا یک لحظه، چشمم را گرفتمزیبایی ات بی رحم بود و عاشقم کرد▫️شاعر: سیامک عشقعلی...
عاشقم! تازه ترین سرخیِ گیلاس منم!مثل هر شیشه ی باران زده، حساس منم! عطر پیراهن من مانده در آغوش زنیاو که در دشتِ خیالات تو شد یاس منم! خاک پای تو شدن قصه ی هر شعر کسی ستزیر این خاک ببینی اگر الماس منم! باز می بویمت ای غصه ی زیبا که هنوزشاعر چشم تو آن مردِ پر احساس منم! شانس دارید که شش آمده در طالع تانیک ترین یک شده در روی همین تاس منم...▫️شاعر: سیامک عشقعلی...
