متن طناز صوفی

دلم آیینه‌ی اسرار حق بود / که زنگ دهر او را بی‌دروغ بود

اگر این آینه زنگار زداید / جمال یار در وی جلوه نماید

هزاران عیب در چشمم نشسته / که عکس یار را بر من شکسته

چه سازم کز جهان، غباری خیزد / و این نقش حقیقی را...

ای که در آینه بینی، جز خودت هم‌چشم دیگر نیست

آدمیزاد را بیش از خودت هرگز نخواه، یار

هر که در چشم تو شد تشنهٔ عُرفان و منزلت

جز به خاری و سبُک‌سازی تو را نگذاشت، خوار

ما که بودیم و آن گردن‌کشان بر مسندِ تخت

گویی از اوج فلک...

زمانی که به گذشته بازگشتم، خانه‌ای ترک‌خورده و درب و داغان دیدم. نگاهی گذرا به اطراف انداختم؛ همه جا آشفته بود، انگار چیزی کم داشت. اما چه چیزی؟
چشمم به روبرو افتاد و ماتم برد. حیرت‌زده شدم. روبه‌روی پنجره‌ای شکسته، میزی دو نفره قرار داشت. میز آن‌چنان کهنه و فرسوده...

الا ای دل! که این سودایِ جان از عشقِ طناز است

جهان، بی او برایم، جز غم و اندوهِ بسیار است

به یادِ آن نگارِ مست، که جانم را بَرانگیزد

خُمارِ او مرا بس، زِ هر جامِ دگر بیزار است

نه سر دارم زِ سودایِ سرِ زلفِ پریشانش

نه پایم...