جمعه , ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۳
خیره نگاهم می کنی و منواسم قدم برداشتن سختهاز زندگی چیزی نمی فهممدنیای من محدود به تختِخوشبخت بودن از نگاه توشاید فقط به داشتنِ پولهحرفامو اونی خوب میفهمهکه مثل من یه عمره معلولهاین انتخابم نیست، باور کناینا همش تقصیر تقدیرهپاهام گرچه خیلی بی جونهاصلا جلو رامو نمیگیرهغیر از یه حس تلخِ دلسوزیچیزی توو چشم مات مردم نیستای کاش می شد داد زد : مردمچاره ی درد من ترحم نیستمن آرزو دارم که یه لحظهبدونِ ویلچر و عصا ...
