متن شب

دستانت
بر پوستِ شب
می‌لغزند

چیزی شبیه
لرزش لیوانی
بر میزِ خاموش

و من
در میان این لرزش
به لحظه‌ای فکر می‌کنم
که هنوز
از دهان هیچ‌کس
نریخته است

شده یک شب
نفسَت ترک بردارد
مثل شیشه‌ای در باد

شده بغضت
چون سنگی در گلو گیر کند
و نتوانی بگویی:
ای سایه، کجای جهانم ایستاده‌ای؟

شده قلبت
به طوفان بیفتد
موج پشت موج
و طاقتت
مثل طناب پوسیده پاره شود؟

می‌دانستی
ردّ تو
مثل خالکوبی بر استخوانم مانده است؟...

شب،

از قابِ پنجره آغاز می‌شود،
جایی میانِ سکوتِ دیوارها
و نفسِ آهسته‌ی زمان....

ماه، روی شانه‌ی من خم شده است،
و رازِ ماندن را
در گوشِ سایه‌ها نجوا می کند.
پراز بال و پرم...
از گون تا گندم...
از یاس تا یاسین‌..‌

صدای دوری می‌آید،
از جایی که چراغ‌ها...

شب می‌آید،
با دلتنگی فراوان
. دلتنگی، مهمان ناخوانده‌ای است که بدون در زدن، روی مبل می نشیند
و ساکت می‌ماند.
سکوتش از هر فریادی بلندتر است
. به آسمان نگاه می‌کنی؛
ستاره‌ها، زخم های کهنه‌ی آسمانند که دوباره در تاریکی سر باز می‌کنند.

و تو در میان این همه...

پاییز است.
شب،زودتر از همیشه می‌رسد، گویی عجله دارد تا تنهایی ام را زودتر در بر بگیرد.

سکوت،سنگین تر از همیشه روی شانه هایم نشسته.

و من،
در این سکوت وتنهایی....
به یاد تو میافتم.
به یاد آغازی که تو بودی،در میان این همه پایان....

دوری، فاصله ی جغرافیایی نیست.......

شب آمد...
شمعی روشن شد در سکوت
شعله رقصید ..
قلم لغزید ..
غزل جوانه کرد
لبخند شکوفه زد
کسی در گوش خانه
لالایی عشق خواند

شربت شیرینِ مهتاب
بر لبهای تشنهٔ ایوان چکید
و حلاوت این لحظه
در دل پنجره نشست

هرم عشق انشا شد روی شیشه ها
اتاق...

شب می‌آید
بی‌صدا
از لبه‌ی پنجره
و دلتنگی‌اش را
روی میز سکوت
پهن می‌کند

اگر همه آدمها؛
یک نفر را داشتند که شب ها در آغوشش به خواب می رفتند،
بدون شک ؛
صبح که می شد
تمام جهان خواب می ماند...

شب‌ها به امید صدای قدمت

تا صبح با سایه‌ها حرف می‌زنم

💐🌾🍀🌼🌷🍃🌹🍃🌷🌼🍀
🍃🌺🍂                             
🌾☘                                             
🌷
سینهء پرسوز
همچو شبم :روز
گُردهء دل قوز

         به قلمِ🖋: پورِ مهر👇
         #مهردادپورانیان

#سه‌گانی
🌷
🌾☘           
🍃🌺🍂
💐🌾🍀🌼🌷🍃🌹🌿🌼🌷🍀
#سه‌گانی

یک شب، دو شب، سه شب!
داستان هزار و یک شب -
الهی چه دور و دراز است این شب‌ها،
یکی صبح را بیدار کند.

شروه‌های تو
در کوچه‌های خاموش جنوب
به خاک سپرده شد.
عمریست
تن به هجرت داده‌ایم،
و ریشه‌هایمان
در شن‌های بی‌پایان
می‌سوزد.

سکوت آخر شب
صدای شروه
چون گریه‌ی باد
از استخوان‌هایمان می‌گذرد،
و جان،
آرام آرام،
به تاریکی می‌ریزد.

مرا در شب بازوانت سفر ده
بی‌پروا، بی‌مرز، بی‌سایه
تا تمام من،
تمامِ تو شود
و بعد… هیچ

شب می‌آید،
با دلتنگی فراوان
. دلتنگی، مهمان ناخوانده‌ای است که بدون در زدن، روی مبل می نشیند
و ساکت می‌ماند.
سکوتش از هر فریادی بلندتر است
. به آسمان نگاه می‌کنی؛
ستاره‌ها، زخم های کهنه‌ی آسمانند که دوباره در تاریکی سر باز می‌کنند.

و تو در میان این همه...

شب را چه چاره باشد

با این هجومِ یادت؟

هر لحظه‌اش صدایی‌ست

از ردِّ بی‌قرارت...

خوابم نمی‌برد، نه

دل را تو برده‌ای تو

در من هنوز جاری‌ست

آن لحظه‌های ناب‌ت...

شب،

از قابِ پنجره آغاز می‌شود،
جایی میانِ سکوتِ دیوارها
و نفسِ آهسته‌ی زمان....

ماه، روی شانه‌ی من خم شده است،
و رازِ ماندن را
در گوشِ سایه‌ها نجوا می کند.
پراز بال و پرم...
از گون تا گندم...
از یاس تا یاسین‌..‌

صدای دوری می‌آید،
از جایی که چراغ‌ها...

پایان نـבارב בلتنگے هاے تو،
هر شب با نبوבنت بیش از حـב میشوב.

دلِ شب
سنگین‌تر از خوابِ بی‌رویاست
و من،
در پناهِ مهتابی که دهان گشوده،
به آسمانِ سیاه می‌نگرم
که جا نمی‌شود در دلِ روشنِ من.

الهی،
غم از من بگریزد،
نه با گریه،
که با لبخندِ دلِ عاشق.

الهی،
شب برود،
بی‌آن‌که ردّی بگذارد
بر پنجره‌های بسته‌ی خیال.

الهی،
لبخند،...

ما کجای این دردیم؟
در دهان ماهی‌ای که خوابِ آسمان را می‌بیند
لابلای زخم‌های کهنه‌ی ساعت‌هایی
که عقربه‌هایشان از گریه ساخته شده‌اند

در انجماد لحظه‌های غریب
که پرنده‌ای یخ‌زده
با بال‌هایی از خاطره
در آینه‌ی شکسته‌ی زمان
به دنبال نامِ گمشده‌اش می‌گردد

بی هیچ حرف
فقط ایستاده‌ایم
مثل مجسمه‌هایی از...

گاهی دلم می‌خواهد
بیدار نشوم،
بگذارم دنیا
همیشه مرا
زیبای خفته ببیند…

در آغوش خواب،
همیشه خودم را
زیبای خفته‌ای می‌بینم
که به رؤیای تو پناه برده است.

گاهی پلک‌هایم را که می‌بندم،
جهان خاموش می‌شود
و فقط تویی که در خوابم
زنده می‌مانی…

آتشی افتاده در جانَم زِ هُرمِ بوسه اَت
چون شدم صیدِ کلامَت، طعمه ای در خَلسه ا‌َت
کوچه و یادِ تو هر شب؛ غرقه اَم در پَرسه اَت

در امتداد شب
صدای قدم‌هایت
مرا به هیچ می‌برد