متن شب

گاهی دلم می‌خواهد
بیدار نشوم،
بگذارم دنیا
همیشه مرا
زیبای خفته ببیند…

در آغوش خواب،
همیشه خودم را
زیبای خفته‌ای می‌بینم
که به رؤیای تو پناه برده است.

گاهی پلک‌هایم را که می‌بندم،
جهان خاموش می‌شود
و فقط تویی که در خوابم
زنده می‌مانی…

آتشی افتاده در جانَم زِ هُرمِ بوسه اَت
چون شدم صیدِ کلامَت، طعمه ای در خَلسه ا‌َت
کوچه و یادِ تو هر شب؛ غرقه اَم در پَرسه اَت

در امتداد شب
صدای قدم‌هایت
مرا به هیچ می‌برد

آتش و عذاب شده جانم بسی خسته است
وَغمی که خنده به روی زندگی بسته است
در هزارتوی خود مانده ام بی کَس و کار
تلخ و سیاه روزهایم همچو شب گشته است
حال و فال و قال ام کشید به چون و چند
بَس زِ آشنایان و دوست خنجر...

ماه
در آسمان گیسوانت
تابید
و تندباد شعرم
در زلفت
پیچید
دوش
تمام شب
در گره‌های تاریک موهایت
گم شدم

آنقدر از شدت غم و دلتنگی
سیاهی قلبم را فرا گرفت
که یک روز نقاش رویاها
آن را روی بوم جای
آسمان شب پاشید
ستاره ها به سقوط رسیدند
و ماه تماما گریه شد
شب با تمامی سیاهی اش
در من گم شد.

از کدام شب برایت بگویم
در نبودت
هیچ شبی به خیر نگذشت.

امشب
صدای رفتنت
در گوش خاطره‌ها
زمزمه می‌شود
با رد اشک‌هایی
که هنوز
نامت را فریاد می‌زنند

چه بارانی‌ست امشب
تمام واژه‌هایم
در خیسیِ خاطرت
غرق شده‌اند

شعرهایم
بی‌پناه
در کوچه‌های شب
به دنبال ردّی از نگاهت
قدم می‌زنند
دوباره
دوباره
و دوباره می‌نویسم
شاید
ردی از تو
در واژه‌ای
جا بماند

ای ماهِ پشت ابر نهانم، شبت بخیر
رفته‌ست بی تو تاب و توانم، شبت بخیر

تنگست بی تو در قدمم وسعتِ جهان
گُنگست بی تو زالِ زبانم، شبت بخیر

آسوده باش‌و هیچ غمی را مکن دریغ
آشفته گرچه روح‌و روانم، شبت بخیر

شب تا سحر نشستن‌و شب گریه‌ام جدا
حقا...

شب است
چشمانم بی‌تاب خواب
پلک هایم سنگین
ودر عین حال پراز بد خوابی
اما
صدایت به دکتری می‌ماند
که با مورفین لالایی اش
من را در اوج تابستان
به خواب زمستانی
عمیقی فرو می‌برد.

شب به خیالش
نبودنت را دائم به رُخم می کشد
غافل از اینکه
من پُرم از خاطراتی که
تو را در من حل کرده است
نمی دانستم شب هم می‌تواند
آب در هاون بکوبد.

با شب حرف ها دارد دلم
برایم از قرص روی ماهت می گوید
با ساعت درد و دل می‌کنم
از انتظار می گوید
با این اوصاف
بدونِ تو من
در مداری پر از خیال ایستاده ام .

شب سختی خواهد بود
پارادوکسی عجیب
در وجودم رخ خواهد داد
که من با یاد خنده هایت
سیر گریه خواهم کرد .

حضورت داشتنت از همین راه دور هم
نهایت خوشبختی است
تو دلخوشی واژه هایی
به شعر شدن
وااای که چقدر دلنشین و زیبایی
بگذار بگویم
دیشب که خواب بودی
قاصدک ها حرم نفسهایت
را آوردند
شب بو ها مست شدند
ماه گونه هایش گل انداخت
و من شدم همان مجنون...

من مثل خاکستر سرد اجاقی خاموشم.
با گرمای دست‌هایت قهرم
با خاطراتی که مثل خوره ، شب‌هایم را می‌جوند.
دیگر حتی گریه هم نمی‌فهمد چرا می‌آید!
شادی؟
شادی سال‌هاست از کوچه‌ی من عبور نکرده.
تنهایی‌ام را با هیچ صدایی نمی‌شود شکست.
نه با صدای تو ، نه با صدای هیچکس...

حرص نخور زین عالم فانی
که هر تیره شبی را سحری هست..!

هر شب،

لب برکه را می بوسد

بید مجنونی که عاشق ماه شده است..

من مثل شب...
با چراغ‌های روشنِ خانهٔ تان قهرم...
با آغوشی که دیگر سهمِ من نیست.

برکه بودم، سایه‌ای افتاد و خوابم را گرفت
بغض ابری آمد و آرام جانم را گرفت

چشم وا کردم، غباری در نگاهم ریشه زد
دردی از جایی گذر کرد و عنانم را گرفت

باد زخمی کهنه‌تر ساخت از گذرگاه خیال
موج برخاست و دلِ بی‌سرپناهم را گرفت

صبح آمد، پرده...

جان به لب

جانم به لب رسیده، ای عاشق رمیده
تا کی ز درد هجرت، گریانِ هر دو دیده؟

دیگر مرا توان نیست، بعد از تو تاب ماندن
چون شمع نیمه‌جانم، در خلوتی خزیده

هر شب به یاد رویت، اشکم چو رود جوشد
دل از فراق مهرت، بی‌جان و قد...

دلتنگی را نوشتن علاج شد