متن آرمان پرناک

می‌ترسم
شعر
- این سدّ باشکوه -
در برابرِ حجمِ حروفِ احساس
تن به شکست دهد

می‌ترسم ترک‌های قلبم
یک روز
کار دستِ من دهند...

از دست و پا جمع‌کردنِ چشم‌ها
از اسمش
از زندگیِ چندش‌آور
دیگر سیر است سوسک

حالا که از دستِ حادثه
به پشت افتاده
دست و پا نمی‌زند
دست و پا نمی‌زند جای آسمان و زمین را
عوض کند

غرقِ پرندگی بود
بی‌آنکه یکبار
در عمقِ پرنده‌بودن
شنا کند هواپیما...

برگی که به بادی بند...
رفتن‌ات،
اتفاقی بود
که در زندگی‌ام افتاد.
حالا
با این شاخه
تکان‌هایی مانده
که به زورِ بادِ فراموشی نیز
جایِ خالی‌ات
جای خالی‌ات نمی‌افتد!

اشک‌های من
شفابخش است
شفابخش بود
که آیینه‌ی لال
شروع به حرف زدن نمود
شفابخش بود
که دیوار
اعتیاد به تَرَک‌هایش را
ترک کرد
شفابخش بود
که گلدانِ عقیم
فرزندانِ پژمرده به دنیا آورد
شفابخش بود
که پنجره
که منظره
به جنونِ باران رسید!...

با عبور هر گلوله
از سینه‌ی من و تو
یک نقطه‌ی اشتراک
در «ما» پیدا می‌شد...
ما
مقابل هم
دو پرچم بودیم در باد
که به هم دست تکان می‌دادیم؛
دو عاشقِ رها
در
مشتِ یک رویا!

هرچه زمان پیش می‌رفت
تکانِ دست‌ها به رقص، شبیه‌تر
و موسیقیِ توپ و...

گرنیکا که کامل شد،
به چهره‌ی زنی گریان فکر کرد...
فکر کرد
فکر کرد
دارد فکر می‌کند
به چهره‌ی زنی گریان
و بومی
که خیس و خیس‌تر می‌شود...

گرنیکا
کامل شده است اما
پیکاسو
دست و پایش را گم کرده
نمی‌داند
قلم‌مویش کجاست؟!

بارها
به خاک و از خاک
رفتم و آمدم
چیزی تغییر نکرد؛
من بودم و
این همه من!
اینکه هر روز
برایت سطرهای عاشقانه بچینم
ببینم چند لحظه بعد
پرندگانِ بی‌خانمان
حرفی برایم باقی نگذاشته باشند
اینکه هر شب
خواب ببینم
پاییز
از سر و کولم بالا می‌رود
و من...

من که می‌خواهم نِگا...
چشم‌غرّه‌های پدرت!
من که می‌خواهم بگویم دو...
چشم‌غرّه‌های پدرت!
من که می‌خواهم فراموشت...
چشم‌غرّه‌های کودکی‌ام!
با حال من
چرا چنین می‌کنید؟...

تو
از عواطفِ جنگ چه می‌دانی؟
از بروزِ احساساتِ یک تفنگ
از ادای هجای «آه» از دهانِ پیراهن
از باز شدنِ پای تنهایی به تن
از زنی که از
قلبِ یک مرد بیرون ریخته
چه می‌دانی؟

خبر دادن که ماهی‌شی
حلالت باشه اقیانوس!
منم هستم! الهی شکر
منم، دریای بی‌فانوس!

تو این دردو نمی‌فهمی
که میگیره وجودت رو
چقد هر شب به یاد تو
شنا کردم نبودت رو

تو آغوشت، لباسم بود
ببین حالا تنم سرده
تو «آبی» رو نمی‌فهمی
تمومِ رنگِ من درده!

شبیهِ سنگِ...

خانه‌ای قدیمی‌ام
در کُنجِ خراب‌آباد
اگر «ای کاش» اجابت شود
اگر بیایی
دیوارهایم پُرعکس
حیاطم آفتابی
حوضم مزین به کاشی و ماهی
گلدان‌ها، شمعدانی
و هندوانه‌ی تلخِ بختِ من
شیرین می‌شود

احتمالاً
در آن دوران
کسی شبیه تو نبود
که ژول ورن
دور دنیا در هشتادروز را نوشت
وگرنه
مانند من
روزانه
بی‌اختیار، پروانه‌وار، چندین بار
دور سرت می‌گردید...

گمان کردی
از جهانم دوری
بین من و تو
تنها
یک دست فاصله است
کافی است قلم بردارد
و از تو بنویسد...

احساس می‌کنم
چیزی در سینه‌ام می‌جوشد
آن چیز دارد می‌جوشد
آن چیز دارد ...
آن چیز ...
آن...
قلبم! آه!
عشقت،
در من فوران کرد
و تو
سوارِ کشتی، دورادور، به نظاره‌ی منی
یقیناً از نوادگانِ کریستف کلمبی
که این جزیره‌ی آتشفشانی را کشف کرده‌ای
کشف کرده‌ای اما می‌ترسی
می‌ترسی...

چگونه غذا از گلو پایین رود
وقتی
گذشته‌ی تلخِ سنگین را بالا می‌آوری؟
با هر قاشقی،
حفره‌ای در ذهن کَندی،
سر از سلولی دیگر درآوردی...

ای زندگی!
سر از دنیای تو درآوردم!
اقرار می‌کنم قاتل، من بودم
که با چاقوی «بودن»
به جانت اُفتادم
اقرار می‌کنم
که پنجره، که کبوتر،...

بر تمام صندلی‌ها نشسته است
و با تمام وجود
همخوانی می‌کند با من
منی که آوازم سکوت
و سازم
تنبورِ تنهایی‌ست...

چقدر روی این تخت
فکر کردن می‌چسبد!
فکر کردن به یک بیداریِ طولانی
فکر کردن به ماورای رویا
به صدای پایی
که بلند بلند گام بر می‌دارد
به دست‌هایی
که از کنترل خارج‌اند
به تلویزیونی که قادر است
با صدای نامفهوم
جای خالیِ حرف‌های دلخواه را
در گوش پُر کند...

شمار زندانیان
از دست رفته است
نمی‌دانم تاکنون
چند کلمه در سینه‌ام محبوس‌اند
از میان‌شان تنها
«دست نگه‌دار» را می‌شناسم
که روز و شب
بر دیوارِ قلبم
می‌کوبد...

ایستاده‌ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه‌ی درختِ بختِ منی...

پلک می‌زنم
کانال می‌زنم
پلک می‌زنم
مگر به من است
چه روشن باشد چه خاموش
تلویزیون
تصویرِ تو را قاب می‌گیرد
خودت ببین
که دست‌ها
از کنترل خارج شده‌اند
و دارند موهایت را
و دارند موهایت را
خرگوشی می‌بافند.

تکلیف روشن است:
دست از سرت بر نخواهم داشت
حالا هر...

میهن، چشای نازته
اون مقتلِ دلبازته
بازم رجز واسم بخون
میهن، صدای نازته

دنیای من، دنیای زوره
دنیای کر، دنیای کوره
قلبم، نمکدونِ شکسته‌س
چشمای من، دریای شوره...

هر اتفاقِ شاد و خوبی
از پشتِ بومِ خونه افتاد
هر روز، یک روبانِ مشکی
هر شب، سَری از شونه افتاد...