چهارشنبه , ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳
میشودبوی مرداد را حس کرد و اینبار هم پای گل های پیراهنت در میان است......
کمی برایم از گل های پیراهنت بگو برای من ...خرداد یعنی داشتنت!...
از هجوم عطرتخیالم رهایی نداردکه هر لحظه تو رااز هر جای شهربه اتاقم می کشمبه گل های پیراهنت پیله می کنمتا پروانه ات باشماز اینجای شعر دیگردر حال خودم نیستموقتی به لبان شیرینت فکر می کنمضربان های قلبم محکم تر می کوبدمست می شوموقتی از باغ عریان تنت می نویسمموهایت می پیچد دور دستانمو قلمم را زمین می اندازدببین من راچگونه گرفتار کرده ایکه از این فاصلهدچار باور شده ام...
