متن رهایی

اولین گام در جهتِ حرکت رو به جلو، باز کردنِ گره‌هایی‌ست که به تو بسته شده‌اند..
گره‌هایی مثلِ آدمی که میدانی باید رهایش کنی اما نمیکنی! مثلِ کسی که به تو زخم زده و نمی‌توانی ببخشی و همین نبخشیدن تو را گیر انداخته و کنترل می‌کند..
این گره‌ها اجازه نمی‌دهند...

پناه زندگیم هنوز دوستت دارم،
با تمام زخم‌هایی که نگاهت بر دل من نشاند.
اما فهمیدم،
تو راه فراموشی را برگزیده‌ای و از چشم هایت و اخم کردنت فهمیدم مرا فراموش کرده ای،
و من دیگر سایه‌ای در خاطرت نیستم.

پس راه خودم را می‌روم،
با عشقی که درونم جاودانه...

🕊️ نماد: پرنده‌ی آزاد
هنوز دوستت دارم،
اما فهمیدم که در خاطرت نیستم.
پس راه خودم را می‌روم،
با عشقی که درونم زنده است،
بی‌نیاز از نگاهت،
و آزاد در مسیر فردا.

دیگر نه حرص پرواز دارم
نه ترس سقوط
زندگی نه تلاطم موج است
نه توهم اوج .

باید برای رفتن از اینجا به فکرِ
یک نردبان از خاک تا افلاک باشم

خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد
بگذر ز عهدِ سست و سخن‌هایِ سختِ خویش

درخت ها که مثل پرنده ها نیستند که وقتی جنگل آتش گرفت کوچ کنند !
درخت ها می مانند اما نمی توانند جنگل را نجات دهند . . .
مثل من که می مانم اما نمی توانم تو را نجات دهم !
مرا ببخش محبوب من که پرنده نیستم !

به نامه ات دلشوره میریزی
گیومه باز میکنی و نمیبندی
که رها کنی آنچه باهم ساختیم
به سخت ترینِ ممکن ها؟
من از نگفته ات هم میفهمم
آنچه به نوک زبانت آمده و برگشته
حرمت نامه را به تشویش آلوده مکن

یاد بگیر که نگران نباشی...

ای عشق!
مرا از یاد مبر
آنگاه که پناهی نمی‌یابی
بر دامن گلدارم سرت را بگذار
تا کمی بیارامی...
ای عشق!
می‌خواهم زندگی کنم آزاد و وحشی!
بسان خروش غریب دریاها
بر شانه‌های آرام ساحل...
ای عشق! مرا از یاد مبر
هنگامیکه معنایت را
از وجودت تهی می‌کنند
و زندگی...

لبه تاریکی هزارنغمه

 دلَم نرمه، ولی می‌فهمه سختی رو
نه از بغض، از یقین می‌خونه وقتی رو
نه دنبالِ نجاتِ خویشه عاشقی
یه فکره، یه مسیر بی‌پناهی رو


 تو نبودی که جهان روشن‌ترم کردی
نورِ بودن، خودش از باورم جاری‌ـه
من تو رو با دلِ خود اشتباه نگرفتم
من خودِ ...

بی شک خویت شوق پرواز است
دنیا از بهر توست چشمانت را ببند و با پرندگان
به پرواز دربیا
گونه ای که در آسمان سبک بال تر از تو نیست
زمین و زمان به امید تو چشم دوخته اند

ای انسان، در گذر بی‌پایان روز و شب، اندکی درنگ کن. این جهان آینه‌ای‌ست که آن‌چه درون توست، در چهرهٔ زندگی‌ات می‌نمایاند. اگر دل تو آرام گیرد، جهان نیز آرام می‌شود.

به یاد داشته باش: هیچ راهی در این دنیا آسان نیست، اما هر گامی که با صدق و نیت...

در نگاهت آتشیست..
که مرا تا مرز رسوایی می‌کشاند
و بر لبانت بوسه ای..
که مرا تا مرز رهایی می رویاند

به نماز می‌روم
تا هوای رهای رهایی را
در تنفّسِ ریه‌های جانم
پرواز دهم
و صدای آزادی را
در تقدّسِ رگه‌های ایمان
آواز دهم!

چترِ دستانت را
سایه‌سارم کن
تا احساسم
رها گردد
از دستِ باران دلتنگی!

تنها چیزی که بین تو و رشدت ایستاده... "مقاومتته "
رها کن کنترل رو ، ترس رو بذار زمین ، مقاومت رو ول کن ... و ببین چطور زندگی شروع می‌کنه به حرکت ، به شکوفایی ، به دگرگونی . ✨

به امید خدا آزاد گردد
لب و لبخند زیبا بازگردد

قفس را نه می‌گشایند،
نه می‌سازند،
قفس را باور می‌کنند…
و هر باوری
روزی
فرو می‌ریزد

پاییز که می‌رسد، جهان آرام‌تر می‌شود…
انگار همه چیز در سکوتی باشکوه فرو می‌رود؛
درخت‌ها لباس‌های رنگی‌شان را می‌پوشند و باد، موهای خسته‌ی زمین را نوازش می‌کند.
هوا بوی خاک نم‌خورده می‌دهد، بوی چای تازه‌دم و پنجره‌ی نیمه‌باز،
بوی دلتنگی و حرف‌های نگفته.

پاییز فصلِ میانِ بودن و رفتن است....

ما تنها می‌توانستیم
به سوی آزادی به پرواز درآییم
برای حیاتی که سرنوشت برایمان مقرر کرده بود
لیکن
ما شنا بلد نبودیم و
دریایی بی‌پایان پیش رویمان بود
که جز غرق شدن سرنوشتی نداشتیم
و در راه آزادی
چون تنه‌های خشک درختان
خود را به ساحلش برسانیم.

رها میکنم هر ترس و نگرانی که دارم
رها میکنم هر فکری که من را اسیر کرده
رها میکنم هر خشمی از هر شخصی دارم
رها می کنم هر ناراحتی از هر شخصی دارم
رها میکنم هر غمی که بر قلبم لانه کرده
رها میکنم هر دردی که مرا گرفتار...

خوشبختی
همیشه داشتنِ چیزی نیست.
خوشبختی گاهی لذت عمیق
از نداشته‌هاست!
«یک نوع رهایی» که شبیه به هیچ چیز نیست؛ و گاهی ساده و غیرقابل تصور است.

پروانه ای پشت پنجره اطاقم بال بال میزد
یک آن بی اختیار راهش دادم
روی گلهای اطاقم نشست
خواستم بپرسم چرا آمدی ؟برای چه آمدی؟
مات ومبهوت خود نمیدانست !!!
در هیاهوی ترسها؛تعصبات وباورها..... پر کشید ورفت
دلم هوایش راکرده