از هجوم عطرت
خیالم رهایی ندارد
که هر لحظه تو را
از هر جای شهر
به اتاقم می کشم
به گل های پیراهنت پیله می کنم
تا پروانه ات باشم
از اینجای شعر دیگر
در حال خودم نیستم
وقتی به لبان شیرینت فکر می کنم
ضربان های قلبم محکم تر می کوبد
مست می شوم
وقتی از باغ عریان تنت می نویسم
موهایت می پیچد دور دستانم
و قلمم را زمین می اندازد
ببین من را
چگونه گرفتار کرده ای
که از این فاصله
دچار باور شده ام
ZibaMatn.IR