متن آزاده عبدالله نژاد

تو من را آتش می زنی
من سیگار را
و قلبم
دودکش خانه ای
که هر چهار فصل زمستان است
چلچله ای توی آن گیر افتاده است.

با آفتاب خسته ی پاییز
تو را گرم می کنم
تو را که آبیِ آسمانیِ
هیچ فصلی
در پلک های خسته ی نگاهت
رنگی ندارد
و باران و آفتاب شهر
هر دو تو را
اندوهی دلپذیرند
که رنگین کمان
به زیبایی ِجعبه ی مدادهای رنگی ات
به رنگینی کتابهای مصور...