متن پاییز

‏شـب نشـان از تنـهایی و خـبر از درد دارد،
‏واژه به واژه‌ی شـعرهایم بـوی مـرگ دارد!

‏قافیه‌‌ی رفتنت میانِ غزل‌هایم پنهان شده،
‏قاصـدک خـبر از پاییز و روزهای سـرد دارد!
‏

کشوری به نام آغوش تو

بگذار این بارانِ خاکستری،
تمام شهر را بشوید،
خیابان را،
خاطراتِ فلزیِ ماشین‌ها را.
جهان، امروز، چیزی نیست
جز سمفونیِ مرطوبِ پاییز.

و تو،
که موهایت، شرابیِ همان افراهای دوردست،
و لبخندت،
آخرین گلِ سرخِ بازمانده از تابستان است.
نمی‌خواهم نامت را بدانم،
نمی‌خواهم بدانم...

با نغــمه ی عشــق لحظه ها دلخواه است
لبخــندِ من از بـودن تــو چــون ماه است

از راه رسـیــده فـــــصـلِ پــایــــیز بـیـا !
ای دوست که خوشبختیِ ما در راه است

صاعقه ی دلتنگی ات
به بغض گلویم زد
و ابرهای چشمانم نبودنت را
یکریز و آرام
شروع به باریدن کردند
سرد و پاییز وار
آخر دلیل عاشقانه های من
بگذار بگویم
دلم بس ناجوانمردانه تنگ است .

نگاه کن‌.‌...
چطور عشق از پاییز می ریزد
نه از شاخه های روییده در
دست هایم،
از طلوع پنجره می آید
تا آب در دل ماه تکان نخورد
و این سرخ ترین کسوف تاریخ
است

می گذرم از تو و عشق و خاطرات باز پاییز می شود
باز اختیار بغض و اشک و آه از دست دلم می رود
چگونه رخنه کرده ای به دل که نیستی و هنوز
تب عشق تو دیوانه وار میان سینه ام می تپد

به اندازه ی زیبایی پاییز برایت دلتنگم
چشمانت شکست غرور را در دلِ سنگم
روز و شب و لحظه های من همه سیاه است
بسکه دیروز و امروز و فردا هم برایت دلتنگم
بیا و زِ چشمانم بخوان حجم این عشق را
بیا که جان به لب رسید بخدا برایت...

می شود کوتاه بیایی
من جای خود
فصل ها هم در انتظار آمدنت
بهم ریخته اند
بیا ببین بهار دیوانه شده
و روز به روز دارد برگ می‌ریزد
پاییز مو سپید کرده
تابستان هزار رنگ به خود گرفته
و از زمستان باران آتش می بارد
به راستی که عاشق تو...

ببین!
گرفته دامن ساحل را
دریا

و عبور می کند
باران
از جاده ی خیال
و پاییز
خمیازه می کشد
درخت را

بعد از تابستانی آتشین و طولانی،
شهریور اهواز را نوازش می‌کند
گرما هنوز هست، اما دیگر خشم ندارد؛
نرم شده، مثل دستی که آرام روی شانه‌ها می‌نشیند.
غروب‌های شهریور، اناری و کهربایی می‌شوند،
نسیم، بوی خاک خیس و کارون را در دل شب می‌پراکند،
و شهر، دوباره لبخند می‌زند
شهریور...

دست‌درازی می کند
پاییز
به خرمالوهای باغ
اما گل یخ همچنان
دست نخورده می ماند

کمی بیشتر کنارم بمان
زیر آن باران پاییزی که
التماس هایم را ندیدی
اشک هایم گلاویز با باران
بازهم ندیدی
اما اینجا نه پاییز نه باران نه دنیای واقعی است
این خواب به صد بیداری می ارزد
پس تو را جان کسی که دوستش داری
کمی بیشتر بمان ...

تابستان جان، چهل و پنج روز است
که آفتابت به جان می‌نشیند
داغت را می‌پذیرم،
چون بخشی از قصه‌ی منی.
اما هر روز،
در سکوت،
یک روز از تو را
با شوق آمدن پاییز،
بی‌صدا خط می‌زنم.
تا نسیمی خنک بیاید
و جانم را تازه کند.

لحظه به لحظه اش معجزه ای زیباست
خوشه خوشه طلا شدن برگهایش
نم نم بارانش و در پس آن عاشقانه‌هایی
که مست میشوند به هوای دو نفره
رنگین کمانش شوق عجیبی دارد
هستند کسانی که دلباخته ی غروبش شده اند
اما با اینهمه ، اغراق نیست که بگویم
ای مرد...

شاید او که در صبحِ مهر
در پارک
مانند من
به تابی خالی خیره بود
یا نه،
شاید او که در بارانِ آبان
در پیاده‌رو
چترش به چترم خورد
یا نه،
شاید او که در عصرِ آذر
در تاکسی
هنگام سرودن شعری
کنارم نشست...
نمی‌دانم عشق
در تقویمِ پاییزی
چگونه...

لالاییِ رود چیست؟! خوابم نکنید!
در سایه‌ی ابر، آفتابم نکنید!
گفتید بهارِ من همین نزدیکی‌ست
با خش‌خشِ برگ‌ها مُجابم نکنید!...

ردی از آذر
در کوچه کوچه سینه‌ام
جا مانده
چقدر پاییز
زود رسیده
فصل‌هاست
که تو از من رفته‌ای و
چشمانم
هیچکس را شبیه تو
پیدا نمی کند

تنهایی...
به تنهایی هم می تواند
دخل آدم را بیاورد
چه برسد به اینکه
دست به یکی کند با جمعه...
با پاییز...!

در کوچه‌های خیسِ خاطره
با نام تو قدم می‌زنم...
پنجره‌ها
از بوسه‌های ناتمام می‌گویند،
و برگ‌های پاییزی
عطرت را به یادم می‌آورند.
زمان می‌گذرد
و من هنوز
در پی صدای قدم‌هایت
سرگردانم...

زندگی ام را چنان خواهم ساخت که وقتی پشت پنجره اتاقم خیره به باران پاییز قهوه تلخ می‌نوشم زندگی به کامم شیرین بگذرد ..‌.

این قلب من
نه در بارانی که می بارد
نه در پاییز خوش آب و رنگ
نه در جاده های خیس و خالی
فقط و فقط آنوقت که
زمان در گیسوانت گم می شود
و چشمانم غرق زیباییت می شود
و جانم ذره ذره برایت آب می شود
عاشقانه می...

قصه پاییز

ای راوی قصه گوی ، غصه های خاموش

اینجا بهار خاک را نمی بوسد.

پاییز آمده حکم را بخواند ،

میان تابوت پنهان زمستان.

و در این همهمه قصه پاییز ،

زندگی بر پنجه باد می چرخد هنوز.

دربسترخیال رویاهایمان مرور میکنم
هرچهارقصلش را
بهار عاشقانه هایمان
میوه های تابستانیمان
که ژنهای تو را یافت میکنم در آنها
پاییز خاطراتمان
که چه اندوهناک ،برگستره ی خیال ،سوار بر ناامیدی ولی پنهان، با هم سرکردیم
و زمستان سرد و یخبندان که باهم سرسره بازی کردیم و تو در سراشیبی...

بهار جای برگ های پاییزی را گرفت
میوه ی رسیده جای میوه ی کال را
اما جای تو
جای تو همیشه خالی ماند...