تابستان جان، چهل و پنج روز است که آفتابت به جان مینشیند داغت را میپذیرم، چون بخشی از قصهی منی. اما هر روز، در سکوت، یک روز از تو را با شوق آمدن پاییز، بیصدا خط میزنم. تا نسیمی خنک بیاید و جانم را تازه کند.
