متن نوشته های باران کریمی آرپناهی

می‌گن دختر لری؟
یه لبخند می‌شینه گوشه دلم…
نه که اشتباه بگن
نه…
اتفاقاً وقتی می‌گن
تمام کوه و دشت و غیرت و ناز، تو وجودم ردیف می‌شه
من چیزی‌ام بین شکوه و شیرینی…
یه اصالت که نه تو قاب جا می‌گیره، نه تو کلمه
تو فقط صداش کن…
خودش...

معلم، آن که دستانش از دانه‌های نور پر است، بی‌آن که دیده شود در دل‌ها می‌کارد
او نه در کلاس درس، که در زندگی ما جا دارد. او خط به خط، کلمه به کلمه، مسیر آینده را برای ما روشن می‌کند و در این راه، هر آموزه‌ای که از او...

به احترام کسانی که جهان، بی‌آن‌که نامشان را بداند، بر دوششان ایستاده است...
نه بلندگو دارند،
نه سطر اول هیچ خبری هستند.
اما اگر لحظه‌ای نباشند،
شهر از حرکت می‌ایستد،
و نظم جهان می‌لرزد

کار، فقط شغل نیست
کار یعنی گره زدن استخوان به امید
یعنی بیدار شدن، حتی وقتی...

تصعید...
چه واژه‌ی سرد و علمی‌ایست
برای آن‌همه داغ، برای آن‌همه عشق که
بی‌هیچ خداحافظی،
به هوا سپرده شد.
نه جسمی ماند،
نه سنگ قبری،
فقط بوی سوخته‌ی خاطره‌ای
که هنوز، در نفس مردم بندرعباس مانده...
و ما مانده‌ایم،
با دست‌هایی خالی،
و دل‌هایی که حتی نمی‌دانند
کجا فاتحه بخوانند....

نامت، خلیج است…
و فریادِ فارس، در دلِ هر موجت می‌پیچد.
نه باد،
نه نقشه،
نه زبانِ بی‌ریشه
نمی‌تواند از تو بگیرد این نامِ هزارساله را.
تو
آبیِ غیرتِ ایرانی،
ساحلِ افتخارِ یک تاریخ.
خلیج فارس، حقیقتی که با خون نگاشته‌ایم نه با مرکب.


تاریخ انتشار:
۱۰ اردیبهشت۱۴۰۴
روزگرامیداشت خلیج...

گاهی در خیابان،
چهره‌هایی از دنیای هنر و فضای مجازی را می‌بینی
که با همراهانی قدبلند و نگاه‌هایی مراقب قدم می‌زنند...
نه از سر خطر،
که شاید از ترسِ شبیه بودن به مردم!

در جهانی دیگر،
ستاره‌ها بی‌ادعا میان آدم‌ها راه می‌روند،
لبخند می‌زنند، گم نمی‌شوند.
چون فرق دارند،
نه...

وطن...
امروز صدایت را از لابه‌لای دود و خاکستر می‌شنوم.
بوی سوختن، بوی گریه‌های خاموش، در باد پیچیده...
بندرِ داغدیده، تو هم پاره‌ای از این وطن زخمی شده‌ای.
ای موج‌های بی‌قرار بندر...
چه بی‌تابانه داغ عزیزان را بر سینه کوبیدید!
دخترکان بی‌پدر، پسرکان چشم‌انتظار...
هنوز، با بغضی کهنه در گلو،...

بندرِ سوگوار…
کاش واژه‌هایم پتو می‌شدند، برای آن پیکرهایی که میان آتش خاموش شدند…
کاش صدایم مرهمی بود، بر دل‌هایی که هنوز اسم عزیزشان را در شعله‌ها صدا می‌زنند…
تو نسوختی، بندر…
این ما بودیم که در آوار داغِ تو، خاکستر شدیم…

بندر، امسال غمگین‌تر از همیشه است...
موج‌ها آرام نمی‌گیرند،
باد، آرام نمی‌وزد...
و اسکله‌ی سوخته،
قصه‌های ناتمام دخترانی را در دل خود پنهان کرده است.

دخترانی که هنوز دست‌های کوچکشان را
برای گرفتن دستان گرم پدر،
سوی افق دراز می‌کنند...
اما حالا،
تنها دود خاطره‌ای تلخ در آسمان پیچیده است....

دریا امروز گریه نمی‌کند، چون در هر موجش،
دردِ بی‌صدای تو را نگه داشته است.
آسمان هم در این لحظه، نمی‌داند باید چه بگوید،
که هیچ واژه‌ای نمی‌تواند عمقِ این سکوتِ غم‌انگیز را پر کند...
و این دلتنگی در دلِ هر موج، همیشه خواهد ماند.

ای بندرِ خسته...
امروز،
موج‌هایت هم سوگوار شدند،
و آسمانت، بغضِ بی‌قراری را شکست.
دریا،
نام تو را با اشک‌های شور
بر لب‌های باد زمزمه می‌کند...
در سوگِ بندر،
دلی شکست که هیچ دریایی آن را آرام نخواهد کرد..

یه وقتایی که میری مطب، با منشی روبه‌رو می‌شی که انگار باید از سدِ شخصیتش رد شی تا برسی به دکتر

طوری نگاهت می‌کنه که حس می‌کنی مریضی‌تو باید اول با غرورش درمان کنی، بعد با نسخه‌ی پزشک

جوری برخورد می‌کنن انگار سلامِ تو نیاز به تأییدیه‌ی اخلاق داره

حالا...

امشب اهواز
در آغوش گرد و غبار خفته است
نه نفس می‌کشد،
نه به ما اجازه می‌دهد نفس بکشیم...
هوا،
پُر از غباری است که نه از خاطره‌ها،
که از روزهایی سنگین، بی‌صدا و خاموش،
بر دوش این شهر نشسته است.
شهر در سکوتی نابینا غرق شده،
و نگاه‌های مشتاق...

گرمای ظهر
تنم بوی خوابِ شیرین می‌داد...
بوی پوست آفتاب‌خورده،
بوی تنِ زنده
تو گفتی:
یکی اینجا عطری پاشیده که هوا عاشق شده.
من فقط نگاهت کردم
باد بوی منو برد...
یه جور شعر بی‌قافیه،
که بدنم نوشته بود، نه زبانم.

در دل بهار، جایی که گل‌های سرخ و زرد در آغوش باد می‌رقصند، زندگی دوباره آغاز می‌شود. اینجا، میان سکوت گل‌ها و هوای پر از عطر، قلبم دوباره زاده می‌شود. بهار، همان جایی‌ست که عشق در هر لحظه‌ای به شکوفه می‌نشیند.

تو به درختان ریشه ندادی
من اما یاد گرفتم که از خاک بی‌دست‌تو، درختی بشوم که آسمانش همیشه بی‌تو بوده.
گاهی رشد کردن به معنای زنده ماندن نیست بلکه زندگی کردن با تمام ناتمامی‌هاست

تو بلد بودی نکاری، که عادت ندم به ریشه داشتن...
ولی من هنوز
به شکفتنت،
هر بهار،
دل‌خوشم

تو نخواستی ریشه بدی، من اما هنوز با ساقه‌ی صدام به سمتِ نورِ تو کج می‌شم...

نوروز با تمام شکوه و زیباییش، امسال هم از کنار ما گذشت. روزهایی که با خودش بوی تازگی و امید آورد، حالا در دل خاطرات ماندگار شد. خداحافظی‌اش نه با طبیعت، که با لحظه‌هایی است که در دل هر یک از ما جا گرفت. شاید که سال دیگر دوباره به...

سیزده‌بدر، وقتی زمین، دلت را صدا می‌ زند…

امروز، روزی‌ست که باد، زمزمه‌ی هزار آرزو را با خود می‌بَرَد
روزی که زمین، گره‌ی دل‌ها را باز می‌کند و رودها، دردها را می‌شویند. امروز، همه چیز بوی رهایی می‌دهد
بوی دل‌هایی که سبز می‌شوند…

سبزه را گره نزن که اسیر شود،...

سرباز عزیز وطن…
بهار از راه می‌رسه،
خیلی‌ها کنار سفره‌ی هفت‌سین نشستن،
اما تو…
کنار مرزها، در دل پادگان‌ها،
برای آرامش یک وطن، ایستادی.
شاید دستت به سفره‌ی هفت‌سین نرسه،
اما غیرتت، سین هشتم این سرزمینه.
تو که عید رو با دلتنگی آغاز می‌کنی،
اما حضورت، بزرگ‌ترین عیدی برای ماست....

اهواز، شهری که خورشید را با نخل‌ها قسمت می‌کند و کارون، هر شب ستاره‌ها را در آغوشش می‌شمارد… بوی خاک باران‌خورده‌اش شعر می‌شود، گرمایش آغوش، و غروب‌هایش قصه‌ای که هرگز کهنه نمی‌شود. اینجا، نبض جنوب می‌تپد، اینجا، دل من خانه دارد
تاریخ انتشار
۱۳ اسفند۱۴۰۳

همه‌مون می‌دونیم که در دنیای امروز، فالور و لایک شاید یه لحظه شادی بدن، اما هیچ‌وقت نمی‌تونن نشونه‌ای از ارزشی واقعی باشن. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنیم که برای بزرگ بودن باید این عددها رو جمع کنیم، ولی وقتی ته دل آدم‌ها رو نگاه می‌کنی، می‌بینی که بزرگ بودن یعنی فراتر...

شنبه ها از جنس تولدند مثل نوزادی که با گریه ای تلخ، آغاز می کند، اما با لبخندی شیرین، دنیایی را روشن می سازد.
در قلب شنبه، صدای ثانیه ها متفاوت است؛ انگار زمان دست هایش را به سوی ما دراز کرده تا باز هم فرصت نوشتن روی برگه های...