باز هم تاس مرا بر تَنِ خود بُر زده است تا که حافظ نَکِشد جورِ منِ خانه خراب لَب به فوّاره ی خونم زده ام دست بِکش از سَرابی که در آن می شنوی بوی کَباب من در این هَمهَمه ی شعر خطرناک شُدم روحِ نارِنجَکیم دست به ضامِن بُرده...
