شعر تلخ

من از تاریکی تاریخ می‌گویم
من از دلمردگی ها و
من از آن کوچه باریک می‌گویم

من از شادی
من از خنده
من از خورشید تابنده
که می تابد
ولی افسوس..
من از لبخند زیبای هزاران گل
که پرپر گشتن و لاهیک می گویم

من از تاریکی تاریخ می‌گویم
من...

وزنِ شعرم عروضِ استفراغ
گریه تنها ویارِ افکار است
ترس از تا شدن مچالیدن
مرگ بر هر چه شکل خودکار است


تِر بزن مُهلتِ دقایق را
پشتِ ته مانده های بالشِ خیس
جیغ در تُنگ تَنگِ آزادی
زنده بادا زبانِ ماشه ی هیس


آن ورِ کوچه های زندانی
انقلابِ دروغِ...

در گوشه ی فاضلاب دفتر زده اند
با مشورتِ الاغ مَعبر زده اند
یک مُشت عَرق سوز به خاک افتاده
از چوبِ حراجِ شعر منبر زده اند

صلیب سرخ

وَ باز سایه ی زاغی میانِ شب لرزید
خبر رسید خیالی دوباره بیدار است
کنارِ چَنگ و دولا چنگ سَربه زیر سیاه
سونات خاطره در آستین گیتار است



تمام زندگیم جیره خوار شعر شده
از آن زمان که تو را لایِ مثنوی دیده
شبیه تخمِ هنر پای منبر...

اینکه سال ها بعد نداشته باشمت
مرا نمی ترساند
من از این میترسم که سال ها بعد
هیچ چیزی باعث نشود به یاد من بیوفتی
اینکه عشقمان فراموشت شود
اینکه سالها بعد شعر تلخی بخوانی
و چشمهایت خیس نشوند
حتی اگر اسمت داخل آن شعر باشد
حتی اگر اسمم پایین...