پاییز بیهوده به فصل هجران بدنام گشته است توکه در بهار رفتی...
گریزانم از این مردم، که تا شعرم شنیدند برویم چون گلی خوشبو شکفتند ولی آن دم که در خلوت نشستند مرا دیوانهای بدنام گفتند...