متن سارا ولی نژاد

دلسوخته را درمان آب نیست
جرعه ای شعر بنوشانیدش...

من ارزش سکوت را
ازگلدان پژمرده ی مادربزرگ آموختم
آن هنگام که می دانست دیر یا زود خشک می شود
اما طلب آب بیشتری نکرد
تا گلدانش را به یک کاکتوس ندهند

پیری زود هنگام من
اثر یک حادثه بود
حادثه ای که هرگز رخ نداد...

فکرم از چشمانت آزاد نمی شود
لبهایت را وثیقه بیار...

به من گفت: عشق تورا, روی موهایم می بیند
آیینه ی دیوار اتاقم...

سوخت جگر تب دار من
از آتش نگاه تو
خاموش نشد با اشک چشم
سوز دل شیدای تو

همه ی انسان ها وانمود می کنند قوی هستند
به رغم آسیبی که به قلبشان رسیده است
اما
قلبهای بیمار همه چیز را لو می دهند...

پاییز بیهوده به فصل هجران بدنام گشته است
توکه در بهار رفتی...

دیروز تورا در کلیسا دیدم
لاک صورتی به لباست می آمد
خوشحالم که آن روز
قرمزش را نخریده بودم...

همان موعد همیشگی آمدی
در را گشودم
اما
صدای باد بود...

اسم تو مرا آرام می کند
وقتی دخترم را صدا میزنم...

من ستاره ها را
درشب ابری دیدم
وقتی تو
چشم باز کردی...

به سحر نرسیده تیره تر گشت
آن شب که تو رفتی...

رنگ مشکی زودتر از شراب مست می کند
اگر
چشمان تو باشد...

عاشق بوی بارانم
وقتی
از موهای تو چکه می کند...

پنجره هم به باد وفا نکرد
آن هنگام که
اشتیاق اورا
پشت قفلهای بسته ی دلش حبس می کرد...

روزی تورا از بخت بد در آفتابی دیدم
یخ کرد آن دریاچه ی گرم آب چشمانم
بی اعتنا خرما ی موها را به هم بافتی
تار شد روزم وختمی گرفتم بردل زارم
گفتم ای جانای زیبا رو نداری رحم
با خنده بردی از خویش هشیارم
با شیطنت یلدای موها را...

غم در آنجا فروکش می کند
آفتابش پرنور تر از همه جاست
برف های زمستانش گرمی شن های ساحلی تابستان را دارد
دیوارهایش بلند و مستحکم
تا زمانی که چراغش روشن است,سفره اش گرم است
جاده اش هموار
دروازه هایش باز
جنگلش سرسبز
و درختانش پربار
قطعا تکه ای از...