بیو گروس عبدالملکیان

پرندگانم را آزاد کردم
زیرا فهمیدم
نداشتن
تنها راه از دست ندادن است!

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم ،
فضای اتاق برای پرواز کافی نبود

تو را دوست دارم
و قلبم باتلاقی ست
که هرچه را دوست می دارد
غرق می کند

نامت را
در پرانتزی می نویسم
و برای همیشه
پرانتز را می بندم

شب است…
وچهره ام
بیشتر به جنگ رفته است!
تا به مادرم

فردا صبح
انسان به کوچه می آید
و درختان از ترس
پشت گنجشکها پنهان می شوند