متن آزاد

بنوش ای برف! گلگون شو، برافروز
که این خون، خون ما بی خانمان هاست
که این خون، خون گرگان گرسنه ست
که این خون، خون فرزندان صحراست
درین سرما، گرسنه، زخم خورده،
دویم آسیمه سر بر برف چون باد
ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم، آزادیم، آزاد...

حوض خالی دلم با تو پر از آب شده
قلب پراحساسم با توچه بیتاب شده
درهمان لحظه ی دیدار تو انگاری که
یاکریم دل من از قفس آزاد شده

خوشا مرغی که در کنج قفس با یاد صیادش

چنان خرسند بنشیند که پندارند آزادش

نمی گویم فراموشش مکن ! گاهی به یادآور

اسیری را که میدانی نخواهی رفت از یادش

دوست دارم آزاد باشم!
همچون پروانه های سرخ و صورتی یک گلستان؛
پرسه زنم میان گل ها
سرمست شوم
از عطر دل انگیز سنبل و سوسن های باغ جادو
و بال بگیرم
و پرواز کنم تا خود آسمان.
دوست دارم شبیه به یک پروانه
به مثال روزهای خوش کودکی،
رقص...

حالا که غصه آمده ، ما شاد می رویم
بگذار پُر کنند که برباد می رویم

ما را برای کنج قفس دانه می دهند
از خیر دان گذشته و آزاد می رویم

پر می کِشیم از کف آنها که می کُشند
ما دام برده در پی صیاد می رویم

دائم...

انسان در لحظه ای آزاد می شود که خودش بخواهد.

تو آزاد هستی، و بخاطر همین است که گم شده ای.

نام مرا بنویسید

پای تمام بیانیه هایی که

لبخند و بوسه را آزاد می خواهند

پای بیانیه هایی که نمی خواهند

درختی قطع شود

پرنده ای بهراسد

چهارپایه ای بلغزد زیر پای کسی،

پای بیانیه هایی که

می ترسند کودکی گریه کند...

هیچ کس آزاد نیست، حتی پرنده ها هم به آسمان زنجیر شده اند.

من آزاد هستم که همان چیزی باشم که می خواهم.

+چرا کشتیش؟
-آقای قاضی بهش گفتم عاشقتم گفت ماشینت چیه؟
+آزادی

پرندگانم را آزاد کردم
زیرا فهمیدم
نداشتن
تنها راه از دست ندادن است!

اگر خواستی سرزمینت را آزاد کنی ده گلوله در تفنگت بگذار، که نُه گلوله برای خائنین و آدم فروشان و تنها یک گلوله برای دشمنت کافیست.

الان دیگر هیچ‌کس آزاد نیست ، می‌فهمی یا نه ؟!
حتی اگر من به سیاست کاری نداشته باشم ، سیاست به من کار دارد ؛ راه فراری نیست

مسیر زندگی می تواند آزاد و زیبا باشد
اما ما مسیر را گم کرده ایم...
حرص روح انسان ها را مسموم کرده است
و دنیا را با تنفر مسدود کرده است
و ما را در مسیر پستی و خونریزی حرکت می دهد...

تو هم جوونی و هم زن ، هردوشون محدودیت‌های جدی دارن ، اما تو آدم هم هستی !
نذار کسی تصمیم بگیره که تو کی باشی ، این بردگیه ! اون آدمِ آزادی که دارم راجع بهش حرف می‌زنم جایی درون توئه ، پیداش کن و بذار یه کار خوب...

مثه پرنده ایَم که آزاده‌ اما نمیدونه کجا بره

ز هر چه غم است گشته بودم آزاد
فریاد از این دام زمانه فریاد
ناگاه کمین گشود از مشرق دل
یلدای سیاه گیسوانت در باد

آزاد نخواهی شد
تقلا نکن
ماهی درون تنگ
دریا فقط
زندان بزرگتری است

هیچ و باد است جهان
گفتی و باور کردی؟!
کاش، یک روز، به اندازه ی هیچ
غم بیهوده نمیخوردی!
کاش، یک لحظه، به سرمستی باد
شاد و آزاد به سر می بردی

سیب بهانه بود
*حوا*
می خواست آزاد باشد...

آخرین پرنده را هم رها کرده ام
اما هنوز غمگینم
چیزی
در این قفسِ خالی هست
که آزاد نمی شود

پیراهن تو پرچم در باد می شود دردا!سرود ملی من داد می شود . پیراهنم،حصار تنم را که می کَنی آغوشم از محاصره آزاد می شود

تقدیر من از بند تو آزاد شدن نیست
دیدی که گشودی در و من پر نگشودم