شنواره شد مخته ای وار وار نان مِن ای روزگار خِت ایبینی که هیچ شادی دَ نیسی مو دیرُم شاخه شاخَه بایُم ایسُهتِن وَ او تِیای بایمیت یادی د نیسی و تاراج بُردِنه هونه ی عشقَه که نقشی وَش مِ آبادی دَ نیسی سر شیرین و فرهادَه بریرن و نسلش...
