ما در پی دانه ساکن دام شدیم از جور زمانه اینچنین رام شدیم وقتی که امید پر کشید از بر ما نومیدو زبان بسته و آرام شدیم با آنکه بروی بام منزلگه ماست محروم ز هر گوشه ی این بام شدیم آزار نکردیم که تاوان بدهیم قربانی زخم های ایام...
