بانوی کاشانی

با دل چه کنم یاران. از عشق نپرهیزد..؟
آرامش جانم را. هربار بهم ریزد.

بی واهمه ازهجران گیرد ره مشتاقی
در گلشن احساسم آشوب بر انگیزد

دارد سر رسوایی با زلف زلیخایی.
یوسف اگر از چنگش با واهمه بگریزد


آئینه در آیینه.  پروانه ی بی پروا.
در آتشم اندازد یک...

ساعت دقیقا هشت با باران رسیدم
قطره به قطره آسمانت را دویدم

مثل کبوترهات گشتم دور گنبد
خورشید را هم خادم صحن تو دیدم

تا کم شود. بار گناه از،روی دوشم
از چشم های خویش منت می‌کشیدم

لبریز ، از عطر حرم شد جانمازم
در سجده ام طعم اجابت را...

از   مهر و ماه ، در همه آفاق برتر است
آن بانویی که قم  به حضورش منور است

باران شده است تا که ببارد به شوره زار
با او کویر ، دشت ولای معطر است 

این میوه ی کرامت و  این جلوه ی بهشت
دخت عزیز کردهٔ  موسی بن جعفر ...

سلام ای دختر موسی ابن جعفر
سلام ای فاطمه، زهرای دیگر

سلام ای نور چشمان دو خورشید
سلام ای آیـــــــــهٔ ایمان و توحید

به دنیا پا نهادی مهر بانو
به پایت عرش افتاده به زانو

کویر قم به یمن مقـــدم تو
شده گلزار عشقی از یَم تو


دخیل چادرت گردیده...

بار دیگر. رحمت حق بر زمین اعجاز،شد
فاطمه آمد دوباره علت این راز شد

اوست دریای ولا را گوهر صدق و صفا
زینت آرای پدر گنجینه ی حجب و حیا

عصمت وکنزحیا را در جهان منظومه اوست
نور در نور است بانو فاطمه معصومه اوست


عالمه چون فاطمه سرچشمه علم...

جان کلام ما همه اینجا مسافریم
دل خسته از این زندگی درد آوریم‌


دنیانگشت چون بمراد دلی سزاست
از خیر این جهان غم انگیز بگذریم

عرش در ماتم تو دیده ی گریان دارد
فرش در بزم غمت حال پریشان دارد


گرچه بی شمع و چراغ است مزارت آقا
تربتت جاذبه ی عالم. امکان. دارد

اقتدار و. ابهتش زیباست
زخمی از شقاوت دنیاست
یادگاریّ تلخ آدم هاست

درختی که روی آن یادگاری حک کرده اند

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

دُرنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

از،دنیا دل پُری دارم
دستم به او برسد گیس از،سرش می کَنم
دنیای بَد اَخم بی پیر

ازهرم عشق چیز زیادی نمانده است
جزاینکه روی شیشه دل "ها" گذاشته

آنکه همیشه از من و از عشق میسرود
این بار پشت جمله اش اما گذاشته..!!!

.
ریشه در خاک اگر داشته باشی ، حتما
باعث رشد و نُمو دگران خواهی شد

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

درنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

سحر بود و علی، مشتاق دیدار رخ یارش
خدا دلبسته تر مشتاق تر آمد به دیدارش

دوباره عطر و بوی یاس، گل کرده میان شهر
شبیه آن سحرگاهی که رفت از پیش او یارش

علی با روح آیینه قراری داشت دیرینه
کنار بغض در سینه که اشک او شد افطارش...

دور تو میگردم و انگار دوری دورتر
با همه اهل تواضع با منی مغرور تر


اَجر دارد. خنده. بر لب های غمگین آوری
لب ولی تا میگشایی میشوی ماجور تر


میشود هر. هوشیاری بی شک از چشم تو مست
از خماری که شد از انگور هم انگورتر

گفته ای می...

دور تو گردیدم و ازمن شدی هی دورتر
من غرورم را شکستم تو شدی مغرور تز


تو همان شاه همیشه فاتح شطرنج دل
من همان سربازم و در پیش تو کم زور تر

گفته بودی عاشقی منظورت اما این نبود
چشم هایم میشود هردم ازاین منظور تر


اجر دارد. خنده...

میتراود اشک شوق از چشم بی‌تاب قلم
هر زمان با نام مادر میخورد شعرم رقم

واژه‌هایم سجده می‌کردند پیش پای تو
بیت ها بیت المقدس شد غزل شد محترم

با صدایت خشت خشتم را بساز! آباد کن
لحظه هایی که خراب و خسته‌ام چون ارگ بم

من در آغوش تو...

تقدیم‌ به دکتر حسنا محمد زاده

رد پایت گم شده در کوچه ی سبز بهار
باز هم حرفی بزن شعری بگو از آن دیار

از دل حسنای عاشق ،از نگاه حجم سبز
از پری روز ، از زن آتش ، از نگاه انتظار

کوچه هم مانند من دلتنگ هست وبی قرار
کوچ کرده با پرستو نغمه ی شیرین یار

من برای دیدنش لحظه شماری میکنم
شاهدم این تیک تاک ساعت شماته دار

گفته اند یک روز،می آید برای دیدنم
گفته اند آخر به پایان می رسد این انتظار

مثل یک غنچه که تازه سر زده از شاخه ها
سبز، هستم بی قرارم بی قرارم بی قرار

تا که با نام تو مادر می خورد شعرم رقم
می تراود چشمه های ذوق از چشم قلم


تا به نام نامی ات آغاز،کردم شعر را
بیت ها بیت المقدس شد غزل شد محترم


من در آغوش تو فهمیدم زبان عشق را
در دهانم واژه ها گل میکند هر بازدم...

گر چه من لیلی یک ایل فریبا بودم
سمت تو میکشدم عشق جنون آلودم


وادیِ پاکِ جنون لایق هر لیلا نیست
این منم آنکه به عشق تو فقط محدودم

گرچه تو اسوه ی عشقی من ازین شیدایی
رنگ ورویی به تو وعاشقی ات افزودم

همه احساس،منی مایه ی سرمستی من...

آرامشم بودی تو را گم کرده بودم
پلکی زدم، دیدم تویی بودونبودم

باران زد و عطر تو را پیچاند در شهر
فهمید باران، عاشق بوی تو بودم

از خاک‌ها سربرکشیدم، غنچه کردم
شعر قشنگ نوبهاری را سرودم

بی‌بادبانم، در مسیر صخره‌هایم
تو ناخدایی کن به دریای وجودم

نام تو شد...