متن امید از دست رفته

من شاخه‌ی اسیر زمستان سرنوشت
تو مثل برگ تازه‌ی افتاده از بهشت

من ساقه‌ی که سوخته از آه رعد و برق
حالِ مرا نپرس چه خوبم چه بد چه زشت

این لطف قسمت است که کاتب مرا اسیر
اما تورا چو زلف سیاهت رها نوشت

من دلشکسته ام چو یتیم...

آدمی تا بار مردم را در اینجا برنداشت
کاسه‌ای از آب کوثر هم در آنجا برنداشت

اهل دل کو تا که دریا جای صحرا پس دهد
هیچکس مصراع سرگردان من را برنداشت

مو و دندان ریخت، تن فرسود، قامت شد کمان
قلب بی‌صاحب سر از آمال دنیا برنداشت

بارها این...

جسم و روحم داغون گشت

ز نامی که عهد ماندن بست

لیک رهگذری بیش نگشت

در بستی و رفتی و انگار دری نیست
در ذهن هزاران در و از در اثری نیست

امید به راهی نه دری هست و پناهی
در شهر غریب و دگر از تو خبری نیست

زخم صیاد اگر بی پر و بالم کرده
شوق پرواز مرا از گله لالم کرده

خیره ماندم به تو در دورترین نقطه اوج
دل رسیدن به تو را ضامن حالم کرده

دیده ام عشق غریبانه کسی را ببرد
حافظ این حادثه را یکسره فالم کرده

سرنوشتی که مرا در پی...

تو همان خواب قشنگی...


که به چشم منِ دیوانه نخواهد امد...

نجیب محفوظ :

چه خوب بود اگر می توانستیم مشکلات بزرگمان را با یک قرص بعد از غذا یا یک قاشق شربت قبل از خواب حل کنیم..