متن ساراولی نژاد

“تمام عمرم در جهانی گذشت که گوش داشت اما شنیدن نمی‌دانست، و من در سکوتی پر از فریاد، حق نداشته‌ای بودم که به رسم هیچ‌کس پذیرفته نشد.”

روزی تورا از بخت بد در آفتابی دیدم
یخ کرد آن دریاچه ی گرم آب چشمانم
بی اعتنا خرما ی موها را به هم بافتی
تار شد روزم وختمی گرفتم بردل زارم
گفتم ای جانای زیبا رو نداری رحم
با خنده بردی از خویش هشیارم
با شیطنت یلدای موها را...