متن شهریار جعفری منصور

نگاه می کند..
فقط به قدر لازم..
به هر اتفاق..

مثل پروانه..
از مسائل بی ربط..
بی اطلاع باش..

خلقت زدایی..
فرض می کنی هیچ نیستی..
این نابودی نیست..

عاشق کامل..
رنج کشید و عشق ورزید..
مسیح بر صلیب..

چیزی نشدم..
همه داریم می شویم..
چه خوب و چه بد..

از خود گذر کرد..
درنگی خلاقانه..
آخر مرا دید..

بالاترین نیست..
تنفر هم ندارد..
عاشق پیشه است..

نهان در نهان..
دنیای بی اعتنا..
معبر و مانع..

ذاتاً نهان باش..
نه شاهزاده نه گدا..
فروتنی کن..

گاهی احساسات..
گاه انجام وظیفه..
گوسفند و چوپان..

بهتر از زیبا..
بالاتر از شرافت..
محبت ورزی..

درک آلاله..
آرامش بخش تر است از..
خود آلاله..

ضرورت دارد..
حتی در غیبت خویش..
بوی گل یاس..

از حس ، بالاتر..
حتی از عقل ، بالاتر..
شوق و صبوری..

مشکلاتش را..
از خود پنهان می کند..
چه اشتباهی...

عشق قاصدک..
اگر واقعیت داشت..
از یاد نمی رفت...

تنهای تنها..
هم جدا از دیگران..
هم جدا از خود...

هم ماورایی..
و هم طبیعی هستیم..
معما هستیم...

آزاد و تسلیم..
مانع خوشبختی را..
کبوتر پس زد...

خواب دیدم..
پا درد مادرم خوب شد..
خدا رحمتش کند...

مثبت اندیشی..
از درک واقعیت..
حقیقی تر است...

نترس شقایق..
اشتباه هم می کنی..
چون وجود داری...

دور از تفکر..
هم صدا با آگاهی..
لذتِ بودن...

سیب به جای بُرج..
وجود به جای موجود..
چوپانِ وجود...