پیش رحمت چه بود گرد گناهی که مراست ؟
رخسارِ ساده ی تو مرا پاکباز کرد...
نمی گردد حریف نفس سرکش عقل دریا دل
این خانه ی ویران چه غم از زلزله دارد...
به جز بیچارگی، عاشق ندارد چاره ی دیگر....
من آن نیَم که مَرا در فراق خواب بَرَد ...
گوارا می کند وضعِ جهان را بی خبر بودن ...
قیامت در مُصیبت خانه چشمِ من است امشب ...
بویِ مُشکیم ، محال است که رسوا نشویم ...
زِ آرمیدن ما اضطراب می بارد ...
یادش به خیر ، هرکه نیفتد به یاد ما....
سینهٔ ما دردمندان کربلایِ دردهاست ...
گرچه محتاج معلّم نیست آن بیدادگر فتنه با چندین زبان آموزگارِ چشمِ توست.
در چشم پاک بین نبود رسم امتیاز در آفتاب، سایهٔ شاه و گدا یکی است
بس که بد میگذرد زندگی اهل جهان مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند
دل رمیده ی ما را به چشم خود مسپار سیاه مست چه داند نگاهبانی چیست...
گردبادی را که میبینی در این دامان دشت روح مجنون است می آید به استقبال ما
سیری زِ دیدن تو ندارد نگاه من چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است
عشق از ره تکلیف به دل پا نگذارد سیلاب نپرسد که درِ خانه کدام است
صنوبر با تهیدستی به دست آورد صد دل را تو بی پروا برون از عهدهٔ یک دل نمی آیی
ما در چه شٖماریم؟ که خورشید جهانتاب گردن به تماشای تو از صبح کشیده ست!
به هیچ حیله به آغوش در نمی آیی مگر ترا زنسیم بهار ساخته اند؟
گریه ام در دل گره شد، ناله ام برلب شکست وای بر قفلی که مفتاحش درون خانه ماند
گر به جرم سینه صافی سنگبارانت کنند همچو آب از بردباریها به روی خود میار
