متن صائب تبریزی

خنده بر لب میزنم
تا کس نداند راز من
ورنه این‌دنیا که ما دیدیم،
خندیدن نداشت...

نمی‌گردد دلِ آگاه، شاد از عشرتِ دنیا
در این ماتم‌سرا یا طفل یا دیوانه می‌خندد

مرهم تیغ تغافل خون خود را خوردن است
بخیه این زخم، دندان بر جگر افشردن است

باده انگور کافی نیست مخمور مرا
چاره من باغ را بر یکدگر افشردن است

از سبکباری گرانجانان دنیا غافلند
ورنه ذوق باختن بسیار بیش از بردن است

لنگری چون بحر پیدا کن که روشن...

صائب اگر چه بال و پر ما شکسته است
سیمرغ را به چشم نیارد عقاب ما

چنان فسرده ز وضع جهان شدم صائب
که نیست لذت از اشعار عاشقانه مرا

لب خاموش نمودار دلِ پر سخن است

‌نیست عیبی در جهان گَر پاک‌بین باشد کسی‌‌
‌
‌

آنقدر شوق تو دارم که خدا می داند!

در غم فردا سرآمد شادی امروز ما

بال شکسته است کلید در قفس

این فتح بی‌شکستگی پر نمی‌شود

دست و رو شستن اگر باشد وضوی عاقلان
از دو عالم دست شستن طاعت مجنون ماست

صائب

دل سرد چو گردید ز دنیا، نشود بند

حاجت به محرک نبود برگ خزان را

صائب تبریزی

ای که می پرسی ز صحبت ها گریزانی چرا؟
در بساطم وقت ضایع کردنی کم مانده است

صائب تبریزی

صبر بر جور فلک کن تا برآیی روسفید

دانه چون در آسیا افتد، تحمل بایدش!
(صائب)

می رود قافله عمر به سرعت امروز

ما در اندیشه آنیم که فردا چه کنیم

ضعیفان را به چشم کم مبین گربینشی داری

که گاهی کشوری زیر و زبر از آه می گردد

حیرت هرکس درین عالم به قدر بینش است
هرکه بیناتر درین هنگامه، حیران بیشتر

روشن شود چراغ دل ما ز یکدگر

چون رشته های شمع، به هم زنده ایم ما

دل را نگاهِ گرمِ تو دیوانه می کند!

من ماسک نمی زنم
تظاهر نمی کنم به خوشبختی
زخم هایم ناسور
حرف هایم از جنس باروت !
من محکومم ،
فقط به جرم لطافت...
روی سخنم با تو نیست مردِ جانیِ تاریخ
غیرت به زبان و خنجر به دست
یا آن که آدم نشده هوای پرواز گرفت
حرفی ندارم...

دل شکسته عاشق به آه می لرزد

که در بهشت بُوَد هر که در خیالِ تو باشد

من گرفتم که قمار از همه عالم بردی

دست آخر همه را باخته می باید رفت

که تازیانه شوق است هر پیام از تو