متن بیچارگی

نگرانم نکند کم بشود.
ز سر سفره ی بینوا همین لقمه ی نان خالی.

دلواپس آن تکه ی نانی هستم.
که مبادا ز سر سفره ی بینوا کمی کم بشود.

چگونه می توان کسی را ترساند که
شکمش فریاد گرسنگی می کشد
و روده های بچه هایش از نخوردن
به پیچ و تاب در می آید؟
دیگر چیزی نمی تواند او را بترساند.
او بدترین ترسها را دیده است...

باران : تبِ هر طرف ببارم دارم

دهقان : غمِ تا به کی بکارم دارم

درویش نگاهی به خود انداخت و گفت

من هرچه که دارم از ندارم دارم

نه که چشمان تو سرشار محبت باشد
منِ بیچاره ز بیچارگی ام عاشق آنها شده ام !

به جز بیچارگی، عاشق ندارد چاره ی دیگر....

نمی‌دانم چرا، اما به
قدری دوستت دارم
که از بیچارگی گاهی به
حال خویش می‌گریم