صبر می کنیم تا آفتاب برگردد. شب که ماندنی نیست. زمانی که سرما به جانمان زده است ، باور داریم به صبحی نو، در فصل رویش لاله های بیقرار. رویا می بافیم با شعله های آتش درون. احساس لحظه های بعد خزان را بهار می داند و بس
