چکامه های حسن سهرابی(ساهر)

شادمان از پسِ پاییز دویدم
شاید، که بهار
در پسِ دستان تو پنهان باشد.

باد
بر شانه‌هایم وزید
و هر بار ،
صدای قدم‌های تو
در کوچه‌های خیس تکرار شد.

اما
بهار نیامد،
و تنها باران است
که گام‌های تو را
بر سنگفرشِ بی‌کسی
به یاد می‌آورد

گلوله‌ها فریاد زدند
تفنگ‌ها خوابیدند
بوی جنون می‌دهد این خون
جنگ جای دیگری است
چه هیاهویی است
میان عقل و دل.

سکوت،
خون را تماشا می‌کند
و زمان
بر زخم‌ها بوسه‌ای کور می‌زند

خبرت هست که چشمان دلم غمگین است

دل من چون گل لاله چقدر خونین است

بی‌تو ای مایه‌ی آرامش جانم، هر شب

جای لبخند به لب‌های دلم نفرین است

آنقدر دیر آمدی، دل خسته شد

خاطرم در خاطرت وابسته شد

با غبار چشم من بازی مکن

چشم من از شوق دیدن بسته شد

سیلاب چشمانم چه‌ها با دل نکرد

جز زخم هجران مرهمی حاصل نکرد

نمی‌دانم
باد چرا رویاهایم را ربود
و دست در دستشان رفت
تا دوردست‌های ناپیدا...

شاید همان‌جا
خانه‌ی پنهان رویاهای من بود
و من هرگز نفهمیدم.

در کوچه‌های تهیِ شهر
آوازم را گم کردم
چراغ‌ها خاموش شدند
و هیچ‌کس نامم را صدا نزد.

هرچه کشیدم از زمان بود و دوری
و...

سکوت بلند ترین فریادی است

که واژه ها از آن جا مانده اند...!

هیچ‌کس نیست...

اما جرقه‌ای کوچک

کافی‌ست

تا دوباره

صبح بیاید

ما مانده‌ایم

با زخم و غربت

با خستگیِ بی‌پایان

اما هنوز

در نفس‌های آخر

آغوشی از بودن هست

هیچ دستی

بر شانه‌ی خسته‌ی ما نمی‌نشیند

و امید

چون پرنده‌ای زخمی

در باد گم شده است

با این همه

هنوز در چشم‌ها

جرقه‌ای مانده

که نامش زندگی‌ست...شاید!

می‌ترسم از آن روز که در کوی تو ای یار

دیوانه شود، مست شود دیده ز دیدار

عاقبت پرچم عدل از دل این خاک برآید

بشکند تیشهٔ ظالم رگ تاریخ سیاه

شبم تاریک و بی‌فریاد مانده

دلم در غربتت بیداد مانده

برای خنده هایت آرزوها

به چشم خیس من بر باد مانده

به نام تو آغاز شد، صد دفتر شعر.

در سکوت نگاهت، تمام سطرها گم شدند.

دست در دست واژه‌ها، به دیدنت می‌آیم

و سطرها را با تو به تماشا خواهم نشست.

در تیرِ نگاهت همه عالم به تلاطم افتاد

آتش زِ دلت شعله‌ور افکند به دل، صبرم را

شعله‌ای کوچک در دلِ خاکسترها جان می‌گیرد،
گرچه لرزان است، اما نویدِ آتشی دوباره است.

ابرها آهسته کنار می‌روند،
نسیمی خسته بوی باران را به کوچه‌ها می‌آورد.

پرنده‌ای بال می‌زند بر قفسِ شکسته،
و آسمان با آغوشی روشن او را فرا می‌خواند.

انسان، در آیینه‌ی سپیده، خویشتن را می‌بیند،
که...

گر چه رفتی از برم در خون من جاری شدی

چون نفس ،همسایهٔ دیوارِ تنگِ سینه ام

سخن، تاج‌بخش است و تختِ سپهر
فردوسی برافراشت با داد، مهر
تو بی‌خِردی، بی‌هنر، بی‌نشان
جهان زنده از اوست تا جاودان

ویران شده این دل، بگو ای یار کجایی

بیگانه ز خویشم، چو به من باز نیایی

چه شکوه بی‌سرانجامی است عشق
که در سکوت جان می‌کارد و در درد ریشه می‌زند
چون آینه‌ای ترک‌خورده،
بازتاب خویش را در هزاران نگاه گم می‌کند

و هر نفس، پژواکی‌ست از امیدی که شکست
اما هنوز در تاریکی می‌درخشد،
همان‌گونه که زخم‌ها در آینه…
قصه‌ی خود را نجوا می‌کنند

شعری که در وقتِ سحر، آغوشی از گلزار داشت
گویی به شام روزگار، در سینه‌ای آلام داشت

در سوزِ شمعِ سرنوشت، پروانه‌ای بی‌پر بماند
هرچند در زنجیر غم، هم چوبه‌ای از دار داشت

خورشید از افق شکست، شب با دلم همراز شد
هر ذره در آیینه‌ها، تصویری از انظار داشت...

آرامشم در چشم تو خانه گزیده است بیا
چون رود در آغوش دریا رسیده است بیا

بی‌تو دل از این شهر غم‌بار خسته شد
جانم به هوای تو پرواز گزیده است بیا

شعری که در وقتِ سحر، آغوشی از گلزار داشت
گویی به شام روزگار، در سینه‌ای آلام داشت

در سوزِ شمعِ سرنوشت، پروانه‌ای بی‌پر بماند
هرچند در زنجیر غم، هم چوبه‌ای از دار داشت

خورشید از افق شکست، شب با دلم همراز شد
هر ذره در آیینه‌ها، تصویری از انظار داشت...

دست به دست باد دادم
که بیاورد نسیمت را،
در زمانهٔ سکونِ لحظه‌های پرالتهاب

ابرهای خسته رفتند
ماه اما برنگشت
شب فرو ریخت
و ستاره‌ها نامت را زمزمه کردند
بی‌آنکه تو باشی...