متن امید

گل ها اهمیتی نمی دهند که جوان هستی یا پیر؛
تنها می دانند چطور احساس جوانی را در تو بیدار کنند.

بهار آمد، بهار آمد، طلوع صبح یار آمد
غم از یک در برون رفت و امید از یک هزار آمد

"باز هم می‌پرسند از تو"

باز هم می‌پرسند از تو
که آیا هنوز هم در دل تو
آتش جوانی می‌سوزد؟
که آیا هنوز هم در نگاهت
آن شوق روشنایی هست؟
که آیا هنوز هم می‌توان
به امید لبخندت،
زندگی کرد؟

چو غنچه گر چه فروبستگی‌ست کارِ جهان
تو همچو بادِ بهاری گره‌گشا می‌باش

خدا کند دلهره‌های این طرف سال شما
در آتش چهارشنبه سوری بسوزد!
ذرات خوشی در هوای روزمرگی‌های‌تان معلق باشد
و خنده‌‌های عمیق روی لب‌های‌تان
پررنگ‌تر از همیشه بنشیند!
خدا کند مهربان‌تر باشید...
و مهربان‌تر باشند
تمام آدمهایی که دلخوری،
بازدارنده‌ی حرکت محبت آنهاست!
سرخی را از آتش می‌گیریم و
زردیِ...

یار، هی یار، یار…
اینجا اگرچه گاه
گل به زمستان خسته،
خار می‌شود…
اینجا اگر چه روز
گاه چون شب تار می‌شود
اما بهار می‌شود!‌
من دیده‌ام که می‌گویم.

می نویسم که فراموش نکنم
می نویسم که بدانم
می نویسم که درس بگیرم
می نویسم که تجربه نشود
می نویسم که به خود قول دهم
می نویسم که فقط خود باید مراقب خود بود و دگر هیچ.
توقع را صفر کن، تلاش ات را صد.

اگرچه از درِبسته پُر است دنیایم
ولی کلیدِخیالت ،امیدِمن شده است

کاش روز و روزگار   بهتری پیدا شود..
یک رفیق اهل دل یا  دلبری پیدا شود

بر لب سرد زمین مانند آغاز بهار.
از صدایِ بُلبلان شور وشری پیدا شود

باز باران با سخاوت،  دشت را مهمان کند
در گلستانهایِ ما گل پیکری پیدا شود

یا برای حال ما و حال...

اگر زنده ماندی، اگر مقاومت کردی:
آواز بخوان،
رویا ببین،
مست کن!
زمانه‌ی زمهریر است:
عاشق شو،
شتاب کن!
بادِ ساعات
خیابان‌ها را جارو می‌کند،
معبرها را.
درختان منتظرند:
تو منتظر نباش،
موعد زندگی‌ست،
یگانه فرصت‌ات!

زن، ریشه‌ی زمین، آواز آسمان

زن، تنها یک واژه نیست…
نام دیگر زندگی‌ست، جاری در نبض جهان، در تپش قلب تاریخ.
زمین، بی او بی‌حاصل است، آسمان بی او بی‌ستاره.

زن، نغمه‌ای‌ست که لالایی‌هایش خواب را به جان جهان می‌بخشد،
و فریادش دیوارهای خاموشی را فرو می‌ریزد.

او، در میان...

مارتین لوتر کینگ:

هیچکس در دنیا این اجازه را ندارد که شما را در مورد رویاهای تان دلسرد و ناامید کند...

🌷🌷🌷
هر روز؛ هر شب،
 
حنجره‌ی احساسم،

تو را با تکرارِ محبّت،

تلاوت می‌کند؛

و تو،

با حلاوتی گیرا،

برفِ شادیِ سلام را،

سوی پنجره‌ی احساسم،

پرتاب می‌کنی؛ 

و شکوفه‌ی پرشکوهِ درونم،

در بورانی از:

❤️عشق و احساس،❤️

بهاری می‌گردد...

نوری به خلوت این شب اختر نمانده است
هر طرف دشمنی است و یاور نمانده است

دریای بغض و غصه به جانم خروش کرد
قویم شکست طاقت و لنگر نمانده است

از نای خسته نغمه شادی نمی تراود
دیگر نوای مستی و ساغر نمانده است

گفتم که عشق مرهم دردم...

شکرِ ایزد،
کاین نهان،
پُرشور و شر،
هست و،
جوان؛
زین سبب،
هرگز نمی گوید که من،
درمانده ام...

پرورבگارا בر این ماـہ مبارڪ رمضاט نظرے کن بر چشم هایے کـہ با اشک ا؋ـطار مے کننـב
نظرے کن بر בل هایے کـہ بغض בارنـב و سکوت مے کننـב..
پرورבگارا نظرے کن بر غیرت پـבرانے کـہ سر سـ؋ـرـہ شرمنـבـہ خانواבـہ هستـב..
پرورבگارا בر این ماـہ مبارڪ نظرے کن بر בلهاے...

به آرزوهایم قول پرواز ب اوج را دادم..

بر روی بالهای موفقیت خود را رها میسازم و ب سمت بالا اوج می گیرم بذر امید در دلم روئیده است..

کهکشانی که مرا با خود
تا ثریا می‌بُرد،
از شانه‌ام گریخت.
حالا...
آفتاب دانه می‌پاشد
**تا سایه‌ام بلندتر شود

بادهای تند، او را می‌زنند
اما هر بار، سر بلندتر می‌کند
سختی‌ها را به آغوش می‌کشد
چون کوهی استوار، نمی‌ترسد، نمی‌لرزد

باران‌های خروشان، رویاهایش را شست‌وشو می‌دهند
اما در دلش شعله‌ای همچنان زبانه می‌کشد
دلش پر از عشق و باور است به زندگی
که پس از هر طوفانی، آفتاب خواهد...

آدمی به امید زنده است
به اینکه دوباره صبح خواهد شد شب
به اینکه دوباره سبز خواهد شد دشت
به اینکه دوباره باز خواهد شد در
به اینکه زمستان، چمدانش را خواهد بست
و زمین، لباسِ خوش رنگِ نو عروسِ ایلیاتیِ بهار را به تن خواهد کرد
آری، آدمی به...

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

هزار بادهٔ ناخورده در رگ تاک است

✐✎✐✎✐ اے בوست ناراحت نباش
غم ما בر باراט پاییز باریـבـہ شـב
بهار בر ،راـہ است
شکو؋ــہ هاے امیـב ریشـہ زבه..
گل هاے بهارماט روئیـבـہ است
بخنـב اے בوست..
باراט پاییزے گذشت، בلت را بهارے کن
غنچـہ ها ے امیـב בر حال شکو؋ـایے است.،

تمام زخم ها را ب جان میخرم..
نوش داروی من امید ب خداست..