تو که آمدی رنگ ها تغییر کرد، قلب سپیدم را سیاه کردی و سر سیاهم را سپید! تو که آمدی، پالتوی زمستان غمت را به تن کردم و شاخ و برگ بهار را هم از وجودم پژمردی، این بود آمدن تو... شعر: مریوان حکیم جباری برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
از چشمانت پیداست که تو هم خیلی مرا دوست داری! فرار از عشق ممکن نیست، هرچه قدر هم بر عشق زنهار کنی باز چشمانت اقرار خواهند کرد، لذت یک عشق پنهانی را! چرا با شرم از بین می بری، این احساس پر از لطف و مهر را؟! کافی ست! بگشای...
من زاده در عشق توام! چنان پرنده ای که در قفس از تخم سر در آورد، جدایی از تو برایم امری ست ناصواب! شعر: مریوان حکیم جباری برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
کمافی السابق نمی توانم در شعرهایم بگنجانمت! یا که گیسوانت را به شاخ و برگ درخت تشبیه کنم و چشمانت را به چشمه های زلال آب. زیرا اکنون آگاه شده ام که تو از این توصیفات زیباتری. شعر: مریوان حکیم جباری برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
آی روشنای تاریکی شبانه ها! آی چشمه ساران زلال، سر راه مسافران خسته! آی عصای دستان ناتوانان! آی امید آرزوهای مستجاب نشده! اکنون که کنار من نیستی، به پیشگاه کیستی؟! شعر: مریوان حکیم جباری برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
