شاهدخت پاییزیِ من...
تو آن سرودی هستی که از دل باران برمیخیزد
و بر شانهی خستهی زمین مینشیند.
در چشمانت
آفتاب نیمه جانِ مهر
دوباره جان میگیرد،
و هر برگ،
به نام تو
پرپر میشود،
تا جهان رنگ بگیرد.
عاشقانهی من،
مقدستر از نیایش،
در سپیده دمی سرد،
نام توست....
