متن مهتاب نصیری رامش

دستهایت با دستهایم

شهری را می سازد که

هرگز پا برهنه ای

میان عشقمان نخواهد دوید....

دوست داشتنت غزلی ست
که پایان ندارد
روزی ست بی شب
و شبی ست بی روز
اصلا دوست داشتن تو
وطنی ست بی مرز
بی نگهبان
و من چنین
تا بی نهایت دوستتدارم...

ڪاش...
ڪدپستے چشمهایت...
ڪوچهء لبهایت...
پلاک گونه هایت را...
مے دانستم...آن وقت هر روز..
هر شب راس ساعت دلتنگےام..
نامه اے...
با چند شاخه گل رز برایت پست
مے ڪردم..
تا بدانی...
چندین پلاک آن ورتر...
ڪسے چشم براه...
آمدن توست...