متن مولانای جان

به رقص نور و به هر جشن قسم که خالق من
فروغی از خودش آورد ؛ که جاودانه شدم
به هرکه مرگ بشر را صحیح می داند
بگو که بعد تو زنده ام ؛ ولی فسانه شدم

کفر من است و دین من
دیده ی نوربین من

آن من است و این من
نیست از او گذار من

ای تن گرفته پای دل
وی دل گرفته دامنت

دامن ز دل اندر مکش
تا تن رسد بر بام دل ...

گر هست دلش خارا مگریز و مرو یارا
کاول بکشد ما را و آخر بکشد ما را

چون ناز کند جانان اندر دل ما پنهان
بر جمله سلطانان صد ناز رسد ما را

دلتنگم و
دیدار تو
درمان منست .......