عاشقانه های دلیا

و بازهم به نهایت رسیدن دفتر
تو را قسم به سلامت گذشتن از هر در
برو سفر به سلامت به هرکجای زمین
به هر کجا که رود آن دلی سر پایین
فروردین ۱۳۹۹

و نوش هر قدحی ؛ در تمام خانه ی مان
سلامت همه ی مردمان خانه ی مان
و شادی پسران از طفولیت تا مرگ
و رقص دخترکانت ؛ به هر ترانه و زنگ

زمان رقص تمام جوانه های زمین
قسم به لحظه ی آغاز هر بهار زمین
و نوش هر قدحی ؛ در تمام خانه ی مان
سلامت همه ی مردمان خانه ی مان

و از ترانه ی آبشار دلنوازشگر
خوشا به اینهمه زیبایی خدای قدر
به جرگه جرگه ی زیبای هر بهارانش
و قطره قطره ی زیباترین بارانش
و نغمه نغمه ی آن آب چشمه های قشنگ
بهار فاقد از هر گلوله ها و تفنگ

چه آسمان تمیزی ؛ وتکه پاره ی ابر
چه برگ دفتر خوش خطی از نبودن قبر
و چشمه های پر از آبی ؛ از قشنگی رنگ
و رنگ های پر از هر سروده های قشنگ

به رقص نور و به هر جشن قسم که خالق من
فروغی از خودش آورد ؛ که جاودانه شدم
به هرکه مرگ بشر را صحیح می داند
بگو که بعد تو زنده ام ؛ ولی فسانه شدم

و آه های من ای وای ؛ به دور بت گشتم
همان زمان که به کعبه ؛ دوان دوانه شدم

تلق تلق نم باران زند به پشت من ؛ ای داد
ببین ؛ به نم باران هم ؛ چه بی جوانه شدم
و لحظه ای گذری عاجزانه می پرسم
جواب می دهد از قبل چه پیرترانه شدم

نگاه کن مرا ؛ که بدون تو افسانه شدم
هی
نگاه کن مرا ؛ که شبیه یک ترانه شدم
دیگر شعر نمی بافم ؛ حالا بهانه شده ام
برای لحظه ی تنهایی ؛ به اشک ؛ روانه شدم

ذره ای از تمام کیهانم
یا که کیهانیم خودم اینجا

تو اگر ، من همه شوم چه شوی
همه گر تو شوی ، من چه شوم

شاید این ما تمام کیهانیم
و تو هم جور دیگری از من