متن مژده درودگر

فراموش کردن هنر میخواهد و من بی هنر ترین انسان روی
زمین

آنقدر به خودم بد کرده ام
که از دیدن خودم در آینه شرمگینم
چقدر چشمهایم غریب نگاهم میکنند
صورتم را ببین چقدر شکسته است
این لب ها چرا لبخند نمی زنند..؟
این زبان چرا روزه ی سکوت گرفته است؟
نه این من نیستم...!
من میخندیدم ؛ حرف میزدم ؛ شاد...

و چه ” بزرگت میکند ” آن سیلی که خودت میزنی به خودت...

مژده درودگر(یاس تنها)