مژده_درودگر_ملفب،به یاس تنها

“آدم ها می آیند زندگی می کنند می میرند و می روند اما فاجعه ی زندگی تو آن هنگام آغاز می شود که آدمی می میرد اما نمی رود می ماند و نبودنش در بودن توچنان ته نشین میشود
که تو میمیری
در حالی که زنده ایی....

وقتی میدانید یک نفر دوستتان دارد
وقتی میدانید حضورتان مهم است
حتی در حد چند ثانیه
وقتی میدانید اگر بی خبرش بگذارید
خود خوری میکند
وقتی همه ی این ها را بهتر از خودش میدانید
پس چرا یکهو غیبتان میزند؟!
چرا میروید و دیگر خبری ازتان نمیشود؟!
پیش خودتان چه...

فراموش کردن هنر میخواهد و من بی هنر ترین انسان روی
زمین

آنقدر به خودم بد کرده ام
که از دیدن خودم در آینه شرمگینم
چقدر چشمهایم غریب نگاهم میکنند
صورتم را ببین چقدر شکسته است
این لب ها چرا لبخند نمی زنند..؟
این زبان چرا روزه ی سکوت گرفته است؟
نه این من نیستم...!
من میخندیدم ؛ حرف میزدم ؛ شاد...

و چه ” بزرگت میکند ” آن سیلی که خودت میزنی به خودت...

مژده درودگر(یاس تنها)