متن نوشته های محمدامین آقایی

فکر می کنم یه چیزی
توی خودم گم کردم...

نه موهایش بلوند بود
نه موج دار و پریشان
نه چشم هایش سبز و آبی
نه آنقدر اندامش روی فرم بود
نه ورزشکار
و نه آنقدر زیبا...
نه چشم هایش سگ داشت
نه گیسویش عطر خاصی
نه شاعر بود نه نویسنده
و نه با شین گفتنش دست و دل آدم...

آغوشت
اردیبهشت دنیای من است...

تا تو را ماه چهره من دیدم
شعر آمد... چکید از دستم

بمان
مگذار زندگی ام از دهان بیفتد...

نوشتن را دوست دارم
اما نه آنقدر که
تو را...